» Malarstwo

Tego tematu chyba jeszcze nie było...
Zapraszam do podzielania się z innymi Waszymi ulubionymi artystami, może macie jakieś szczególnie ulubione dzieła, albo fascynuje Was jakiś konkretny styl. Choć z drugiej strony, czy macie też jakieś antypatie, czyjeś dzieła są dla Was nieatrakcyjne lub wręcz ich nie znosicie. Chodzicie na wystawy czy też może do galerii?

Osobiście najbardziej cenię malarstwo Jacka Malczewskiego, polskiego przedstawiciela symbolizmu. Myślę, że niektórzy mogą kojarzyć obraz "Błędne koło", jednakże moim numerem jeden jest "Aniele, pójdę za Tobą". Uwielbiam "świat" jaki stworzył Malczewski, jego obrazy przedstawiają wręcz baśniowe sceny, osoby i stwory, które występują tylko w snach/koszmarach (np. chimery, harpie, anioły), do tego malarz ten stosował też piękne, żywe kolory, co podkreślało tylko niezwykłość jego dzieł. Uwielbiam też resztę malarzy z okresu Młodej Polski, która jest dla mnie najlepszym okresem malarstwa polskiego. Obrazy Stanisława Wyspiańskiego czy Witolda Wojtkiewicza zawsze cieszyły moje oko. Jeżeli chodzi zaś o malarstwo zagraniczne, cenię styl Vermeera, Klimta czy choćby dzieła, które malował Goya. Zawsze też podobał mi się niezwykły styl Marca Chagalla, który przypomina mi niektóre sceny z 'Berserka'. Nigdy natomiast nie przypadły mi do gustu obrazy w tworzone w okresie kubizmu oraz styl Moneta czy też Loenadra da Vinci. Niestety dawno nie miałam czasu na wypad na jakaś wystawę, ale staram się bywać jeżeli akurat są prezentowane obrazy moich ulubionych artystów.

Lubię rysunki Topora. Na przykład te:

http://uglyuglyugly.tumblr.com/post/14100906148

---

"I wówczas, jakby dla ostatecznego i nieodwołalnego pchnięcia mnie do upadku, zjawił się duch Przekory. Filozofia nie zdaje sobie żadnej z tego ducha sprawy. A jednak wieżę w to święcie, jak w istnienie własnej duszy, że przekora jest jednym z pierwotnych popędów ludzkiego serca - jedną z niepodzielnych, pierwiastkowych władz lub uczuć, które nadają kierunek charakterowi danego człowieka. Któż, popełniając czyn niedorzeczny lub nikczemny, nie dziwił się po stokroć tej prostej oczywistości, iż wiedział, że winien go był nie popełniać? Czyż pomimo doskonałości naszego rozsądku nie mamy nieustannych zakusów do naruszania tego, co jest Prawem, dla tej po prostu przyczyny, iż wiemy właśnie,że jest to - Prawo?"
Edgar Allan Poe "Czarny Kot"