» Capoeira

Szczerze, podziwiam sprawność fizyczną doświadczonych studentów tej sztuki. Sama nie ćwiczyłam, nie znam nawet osoby, która poświęciła się tej dziedzinie (*-albo się nie przyznają-*). Nie wiem na ile sprawdza się w praktyce, ale widowiskowa jest na pewno. Podczas pokazów aż zapiera mi dech w piersiach.
Sauler.
Monique.

---

Prawo polityczne:
"Prawdziwość jakiegokolwiek oświadczenia nie ma
nic wspólnego z jego wiarygodnością i odwrotnie"

Z Capoeirą miałem styczność tylko przez znajomych, którzy czynnie się tym zajmują i nie powiem, fajne. Jest to sztuka walki/tańca naprawdę ciesząca oko, rozwijająca (bo mimo wszystko człowiek kondycje, siłę, rozciągnięcie i sprawy akrobatyczne przyswaja) ale jeżeli chodzi o sparingi to już gorzej. Owszem, niektóre z kopnięć mają ładnie opracowane tyle, że w momencie wykonywania różnych akrobacji przeciwnik już naciera i atakuje. Przeciw laikowi, który nic do czynienie nie miał ze sztukami walki jest to może i skuteczne ale z osobami rozgarniętymi w tym fachu jest już gorzej. Karate, Box, Kik Boxing, Muay thai czy BJJ jest, jeżeli chodzi o sztukę walki ,znacznie lepsze.
Jeszcze wracając do Capoeiry słyszałem, że podczas walki nie można atakować przeciwnika gdy wykonuje jakąś sekwencję (przejścia, rundaki, fiflaki czy stanie na rękach), co stwarza kolejny problem przy konfrontacji z innymi sztukami walki (tu mam pytanie do trenujących, czy tak rzeczywiście jest?)

Dla potwierdzenia "niższości" Capoeiry jako sztuki walki, wystarczy zapoznać się z różnymi programami, gdzie mamy pokazane konfrontacje różnych styli i wtedy zobaczymy gołym okiem, że zawodników z Capoeiry jest znikoma ilość, o ile jacyś w ogóle startują.

---

„(..) czytanie książek i oprawianie ich to całe dwa, i to ogromne, okresy rozwoju. Z początku pomalutku uczy się człowiek czytać. Oczywiście nauka ta trwa wieki. Książkę rwie, szapie, brudzi, nie traktuje jej poważnie. Oprawa zaś świadczy o szacunku do książki, świadczy o tym, że człowiek nie tylko lubi ją czytać, lecz że traktuje ją poważnie.” Dostojewski Fiodor

Zastanawiające, że się nie wypowiedziałem w tym temacie ... Capoiere trenowałem 7 lat, dochodząc do fioletowego cordao (kameleona). Jest to stopień, który kończy fazę uczniowska i daje możliwość pójścia w ślady mestre ( mistrza ). Zrezygnowałem z powodów zdrowotnych. Capoeira to nie tyle sztuka walki/taniec co filozofia życia. Można ją porównać z buddyzmem, gdyż poprzez kolejne rody (spotkania mające na celu zacieśnianie więzów między trenującymi) człowiek uczy się cieszyć się życiem i być z nim w harmonii. Jeżeli chodzi o pytanie pana powyżej - w czasie rody, gdzie stajemy do "walki" otoczeni ludzmi, klaskającymi, grającymi na różnych instrumentach, zadaniem naszym staje się dostosowanie sekwencji ruchów do muzyki - innymi słowy nie atakuje się. Jeżeli zaś chodzi o tradycyjne pojedynki, to dozwolony jest atak. Capoeira nie tylko rozwija fizycznie, lecz przede wszystkim duchowo. Sztuka ta sama w sobie została stworzona ku szerzeniu szczęścia i radości. Brazylijscy niewolnicy żyjąc w czasach okupacji, uczyli się Capo by móc "oderwać się od rzeczywistości". Dopiero potem sztuka ta dała im podstawy do obrony przed okupacją. Jeżeli chodzi o wartości obronne, to Capoeira nie jest sportem walki, dzięki któremu będziemy bić każdego - to nie jest jej założenie. Jeżeli przyjmiemy nawet, że dojdzie do konfrontacji to owszem, doświadczony adept będzie mógł zdziałać bardzo dużo, lecz laik nie zdziała nic. Bardzo miło wspominam ten okres, gdy trenowałem. Pozwolił mi spojrzeć inaczej na świat, cieszyć się życiem i dostrzegać jego uroki. Taka jest prawdziwa Capoeira - jedna wielka wspólnota. Jeżeli chcemy iść na to, by skopać komuś dupę, bądź zrobić efektowne "fiflaki", to odpuśćmy sobie. Pozdrawiam

---

Regulamin Forum | Cytaty z mang i anime