» Samobójstwo

Myślisz, że łatwo jest wynająć tanie mieszkanie, znaleźć dobrą pracę i odpowiednią szkołę? Że łatwo jest po paru lub nawet parunastu latach ot tak wyjechać i z paroma tysiącami w ręku zacząć wszystko od nowa?

Gdybym miał córkę, którą jakiś bachor zgwałcił, to przeprowadzka byłaby naprawdę ostatnią rzeczą, którą mógłbym w tej sprawie zrobić.

Ja osobiście samobójstwa nie popieram, ale i nie potępiam.

Moim zdaniem to jedna z metod eliminacji słabych jednostek, jak w naturze...

Wchodzę na forum i patrzę, jak szpak w gnat. Niektórzy tutaj już nie ganią samobójstwa, że to negatywne, że nie warto. "Własne życie, wolna wola". Nie potępiają a tolerują! Znów złapmy się wesoło za rączki i zaśpiewajmy "Bo samobójstwo to radości mnóstwo" hip hip hurra i do przodu.
Puknijcie się w dekiel.

Dziwnie się składa, ale w nocy z 16 na 17-listopada powiesiła się moja znajoma.

Widać, że nie masz jeszcze dzieci. Wyobraź sobie, że masz córkę, która próbuje popełnić samobójstwo. Nażarła się tabletek, lekarze ją odratowali a Ty mówisz do swoich bliskich znajomych, zdystansowany: "Przecież nie zrobiła nic godnego potępienia. Jak chce gryźć glebę to wiśta wio z tego świata. To jej życie i jej wybór. Nie mieszajcie się". Nie warto walczyć o kogoś życie, władować je na właściwy tor, wesprzeć SŁABĄ jednostkę, umocnić ją do tego stopnia aby stanęła na nogi?
Szybciej jest kupić kwadrat ziemi z trumną.

Nie próbujcie tolerować patologii. Przeciwstawiajcie się jej. Nie próbujcie zrozumieć, zaakceptować i żyć obok niej, bo po pewnym czasie zorientujecie się, że otacza was gnojówka.

I Ciebie dałoby się złamać, sztuka jednak w powstawaniu. "Siedem razy upaść a osiem razy powstać".

Coś Ci powiem. Mając 18 lat moja rodzina doprowadziła mnie na skraj załamania nerwowego. By zakończyć swe cierpienie podjąłem nieudaną (na szczęście?) próbę samobójczą. Matka znalazła mnie w kałuży krwi. I wiesz co? Po wszystkim zarzuciła mi szantaż. Zamiast mnie wtedy wesprzeć rodzina nie zrobiła nic, wręcz przeciwnie, potępili mnie za to i słuchałem podobnych tekstów,jakie ty mi wypisujesz.

Bywa, że niektórzy ludzie, Ci którzy tak ostro krytykują samobójców, sami ich wcześniej skłaniają do podjęcia tego desperackiego czynu.

Nie nadaje się na ojca. Nie zniósłbym faktu gdyby moja córka lub mój syn myśleli o mnie to co ja o moich starych.

Kiedyś myślałem podobnie, ale gdy miałem problem, wszędzie było tak samo.

Zamiast mnie wtedy wesprzeć rodzina nie zrobiła nic, wręcz przeciwnie, potępili mnie za to i słuchałem podobnych tekstów,jakie ty mi wypisujesz.

To przykre, ale w ten sposób utraciłem część swego człowieczeństwa.

Nikt z nas na forum nie popiera samobójstwa.

żeby mówili, że jestem zła, bo właśnie tak robię

To brzmi jak obwinianie całego świata za "zło, którego doświadczyłem i za to do czego mnie doprowadziło". A decyzję podjąłeś sam.

Otoczenie może Cię upodlić i doprowadzić do załamania nerwowego, jednak samobójstwo to wybór, którego dokonujesz sam. Tam, gdzie Ty powiedziałbyś koniec, inny facet, który przeżył o wiele trudniejsze chwile powiedziałby "Hola! Życie jest w porządku! Warto toczyć sie po tym świecie.". Zależne od stopnia twardości.

Różnie "bywa", a tu chodzi o ogólny zarys problemu.

Środowisko i ludzie wpływają na każdą jednostkę, tak samo na Ciebie, jak i mnie, pana Wicka, Jolantę czy pingwina z Madagaskaru. Jedni żyją jak napuszone świnie na tronie, inni egzystują w biedzie, pod ciągłym naciskiem i w stresie. Niektórzy przechodzą trudne chwile, inni trudniejsze, jeszcze inni znaleźli sie w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Część sobie z tym radzi, ciężko ale jakoś przędzie. Inni wywracają się nie mając siły powstać. Wszystko zależy od jednostki: bywali już ludzie, którzy przebyli o stokroć trudniejsze od nas chwile, nie poddali się do końca i do dzisiaj żyją.

Moja znajoma była jednostką słabą psychicznie. Ponoć najdrobniejsze problemy w jej oczach rosły do rangi priorytetowych. Nie radziła sobie, kilkukrotnie próbowała się nałykać chemii, a przy życiu utrzymywała ją rodzina i wsparcie najbliższych. Nie zabiła się bo w Bravo Girl napisano, że sznurek i pętelka jest modna. Bez domysłów.

Jakiś głęboko zakorzeniony kompleks? Zawsze możesz starać się być lepszy od swoich protoplastów, uniknąć błędów jakie popełniali.

Nie wiem na co liczyłeś, na istną mannę z nieba? Że przyniosą Ci górę złota, za pomocą pstryknięcia palca zmienią rodziców, czy w tydzień polepszą relacje ze znajomymi?

Pewnie, okropność. Zapewne jeszcze Cię dopingowała do kolejnej próby, podgrzewała do drugiej rundy.

Można było do Ciebie dojść na dwa sposoby: na miękko, lub na twardo. Gra w "dobry, zły glina", z czego Oni wybrali trzymać na krótko. Nie wiem czy dobrze, czy źle.

Według Ciebie źle, ale z drugiej strony jeszcze żyjesz i obyś żył jak najdłużej.

Notabene - ja potępiam samobójstwo, uważam je za zdecydowanie ZŁE, ale nie potępiam ludzi, czyli samobójców.

Nie popierasz ale nie potępiasz": to ja już rzeczywiście wolę być idealistą. Bo popatrzmy z dystansu: ani nie mówisz, że to dobre, ani niedobre.

Czyli co? W niektórych przypadkach samobójstwo jest usprawiedliwione

Przyrównajmy do używek: narkoman zawsze będzie uważał, że czasem użycie środka jest zalecane, koniecznie, bądź wskazane gdy tymczasem osoba bez nałogów nazwie narkotyki bronią szatana. I teraz Ty, jako Ujio próbujesz tłumaczyć niejakiemu Mistrzowi, że narkotykom nie dopingujesz, ale i NIE warto ich zwalczać. Tylko kto ma rację?

To dlaczego przy opisaniu swojej nieudanej próby samobójczej nadałeś znak zapytania?

Co do twardości to, nigdy herosem nie byłem i nie oczekuj tego od każdego.

A kim ja jestem,żeby to oceniać?

Czasem nawet staje się to niemożliwe.

mimo że miała wsparcie rodziny i najbliższych, to jak ma zrobić ktoś w podobnej sytuacji, kto jest zdany tylko na siebie?

Potrzebny mu jest ktoś,kto go wesprze i mu pomoże.

A Ty nie oczekuj od każdego aby zaakceptował teorię, że okropne doświadczenia i warunki są wystarczającym usprawiedliwieniem, bądź argumentacją do samobójstwa.

Twoja opinia kreuje się dwojako: niby stanowczo stwierdzasz, że to nie jest dobre i nie popierasz tego, a z drugiej ręki- próbujesz niejako bronić samobójców.

Samobójstwo też nie jest czymś dobrym. A skoro nie jest dobrem, a ma jednoznaczny wydźwięk to jest negatywne. A skoro jest złe to zachowaniom takim trzeba ZAPOBIEGAĆ, a więc potępianie takich zachowań jest właściwe.

Może dobrzy nie byli, ale gdyby nie wiązali z Tobą uczuć to pewnie życie potoczyło by się inaczej. Nie chcę mówić, że przeinaczasz, bo tak nie jest. Ale podam empiryczny przykład. Kiedyś zaczął mi się wyżalać kolega "o swoich problemach z rodzicami".

Gdybym zwracał się do własnych starszych takim tonem jak on do swoich - prawdopodobnie dostałbym od razu w pysk.

Nie mówię, że miałeś dobrych rodziców, ale nie wierzę, że zwisało im czy będziesz żył czy nie. Że bardziej liczyli sie z opinią pana Włodka, ze sklepu rybnego niż własnym synem.

Posiadam kręgosłup moralny. Nie jestem eurodeputowanym, który na wszystko mówi tak i widzę granicę pomiędzy zachowaniami złymi a rozsądkiem. Niestety, ciężko będzie to wytłumaczyć osobie, która jasno stwierdza, że część siebie i swojego człowieczeństwa zatraciła. Tylko teraz powstaje pytanie: Kto tu myśli racjonalnie: facet, który cieszy się tym co ma, a wiele nie ma czy facet po przejściach, który nie wyklucza samobójstwa?

Trafiałeś na złych ludzi, którzy w obecnych czasach dominują

napisałbym dziewczynę, ale nie chcę urazić homoseksualistów -do tego dąży tolerancja

Bo skoro teraz zagłębiasz się w pracy, to co będzie gdy ją, odpukać stracisz?

Sam w tym siedzę. Nie twierdzę zaś, że to dobre i że jest mi z tym dobrze. Otwarta krytyka samobójców byłaby krytyką samego siebie, a ja nie uważam, że zrobiłem zle.

To chyba oczywiste, że facet którego bezpośrednio sprawa nie dotyczy jest w stanie spojrzeć na nią z dystansem, ale czy jest w stanie zrozumieć problem,patrząc tylko z zewnątrz?

Zacznijmy od sprostowania, bo z jednym się z Tobą zgadzam. Strzykają mnie o kant tyłka Twoje preferencje s. Nic mi do tego [Ale przecież nie do tego w poprzednim poście biłem!]. Zinterpretowałeś to negatywnie, jakbym powyzywał Cię od pedałów, a nie taki był tego cel. Nawiązałem do homoseksualistów, wzorem mojego postu nr 1 w tym temacie. Po prostu śmieszy mnie karykaturalna tolerancja.

Czarne na białym. Gryzący kontrast.
I właśnie tutaj upatruję problemu w którym się nie dogadamy. Wyobraźmy sobie policjanta, który posiada broń. Mówi, że zabijanie jest złe, niehumanitarne i takie tam epitety Matki Teresy. Dosłownie: "Zabijanie nie jest dobre i nikt kto zabija nie powinien czuć się w porządku". Po chwili podczas napadu na bank zabija dwóch złodziejaszków. Nie z jego woli, ale fakt faktem: ukartupia dwójkę człeków. Myślisz, że NIE żałowałby tego? Powiedziałby, że "Nie uważa, że zrobił źle"?

Albo coś jest białe, albo czarne i trzeba to sobie powiedzieć prosto w mordę. Nie próbować odbarwiać, argumentami przysłaniać zarys sprawy.

Oczywiście, że nikt nie jest w stanie w pełni zrozumieć co tli się w móżdżku samobójcy. Nawet inny samobójca. Jakie ogarniają go wątpliwości, czego się obawia czy z czym nie chce się zmierzyć.

Ale bywa i tak, że pomimo możliwości uporania się z problemami ktoś popełnia samobójstwo.

Ty (chyba?) także uważasz dany czyn za coś negatywnego, nie pozytywnego.

To, że jednemu zapaliła się zielona lampka w główce i uważa samobójstwo za jedyne i doskonałe wyjście - nie oznacza od razu zmiany lampek w ogromnej reszcie główek ludzkich.

Znajdzie się wiele osób, które dla przykładu uważają, że seks z małolatą nie jest czymś złym, że narkotyki rozbudzają tylko wyobraźnię i mentalnie uwalniają od stresu, albo, że swoją żonę trzeba trzymać krótko za pysk, pięścią i nogą.

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, ale dla mnie, jak i dla większości populacji samobójstwo jest czymś niedobrym, bez względu na sytuacje.

Może czasami jestem przewrażliwiony, ale jeżeli Ty nie chcesz być zle rozumiany bardziej uważaj na to co piszesz (mnie się to też tyczy).

Pomyśl inaczej.Jeżeli ów policjant będzie kierował się tym,że nie można zabijać bo to złe,to nie dość,że sam zostanie zastrzelony,to jeszcze owi bandyci mogą przy okazji pozabijać więcej innych ludzi.I uważasz,że wtedy dobrze by zrobił?

Cóż...bo uważam, że prawda zawsze leży pośrodku.

Nie rozumiem, czy to jakaś aluzja do mnie?

Widocznie nie znalazłeś się w życiu w sytuacji, która skłoniłaby Cię do podjęcia takiej decyzji i obyś się nie znalazł.

Policjant miałby obowiązek powstrzymać opryszków, zatrzymać ich, poskromić. Co nie oznacza, że jego celem jest zabicie. To jest ostateczność i to w wypadkach krytycznych. Doświadczenie zawodowe powinno pomóc mu w interwencji i albo powinien postrzelić uciekające kanalie, albo wezwać wsparcie etc. TYLKO w ostateczności zabić, gdy bandzior chce odebrać życie niewinnej osobie. Tyle, że oni przyszli po szmal i wziąć dupę w troki, a nie mordować na lewo i prawo.

Poza tym zawsze pozostaje niepewność i pytania. A czy na pewno miałem taki obowiązek? Czy nie dało się wyjść z akcji bez ofiar? Nie mówiąc już sytuacji, gdy okaże się, że bandyci mieli plastikowe pukawki na wodę.
Nawet policjant ma wyrzuty sumienia i wie, że może to kanalia ale zajepać nie wypada. W miarę możliwości postrzeliłby pewnie kilkukrotnie.

Pedofilia? Zło czy dobro? Na bank: pośrodku. Nekrofilia? Pośrodku, jak w mordę strzelił. Bezlitosne, bożonarodzeniowe katowanie dziecka? Pewnie sobie zasłużył, szczeniak jeden na baty kablem od żelazka (zupa była za słona!). Pośrodku. Zachlanie się na śmierć wódą -pośrodku. Sadyści, terroryści, masochiści -wszystko pośrodku. Nie kradnij, nie zabijaj, nie ruchaj żon swoich kolegów -pośrodku. Samobójstwo -też pośrodku. Czyli co? "Niby niedobre, ale od złego warto się szarpnąć". Wynik: Wszystko szare, brudne i nijakie. Gnojówka wita u bram. To z czym powinniśmy walczyć, przeciwstawiać się pełną gębą zaczyna egzystować koło nas. I módlmy się aby akceptacja nie nadeszła. Bo potem słychać w sądzie: "Bo się nudziłem i miałem kaca".

Mówisz, że wszystko jest szare a jednocześnie, że masz swoje zasady. Tylko jak wyodrębnić te białe zasady moralne, gdy wszystko jest szare?

Nie wiem czy się nie znalazłem, albo jaka byłaby reakcja innej osoby na moim miejscu. Wspomnę tylko jeszcze raz o twardości i moralności, która u każdego widnieje na innym poziomie.

Gdybym kiedyś doszedł do wniosku, że samobójstwo jest adekwatne do sytuacji to jednego będę pewny. Że po pierwsze- się stoczyłem; po drugie- osłabłem; po trzecie -moja osobowa etyka legła w gruzach;

Nawet zrozumienie nie jest argumentacją do samobójstwa.

Czasem po prostu trzeba wybrać mniejsze zło.

To będzie nasza prawda i nasz punkt widzenia.Ale taki pedofil i jego koledzy powiedzą co innego i znajdą sobie jakąś wymówkę aby usprawiedliwić swoje parszywe działanie.To będzie ich punkt widzenia i ich prawda.

W moim toku myślenia bowiem coś takiego jak prawda obiektywna po prostu nie istnieje. To czy coś jest dobre czy złe określają prawo,ogólnie przyjęte normy zachowań i nasze własne sumienie. Pamiętaj jednak, że każda z tych rzeczy może ulec zmianie.

My możemy mieć racje,ale prawda będzie leżeć po między nami a nimi

Kieruj się nie tylko sumieniem, ale i rozsądkiem.

Często nie możesz wybrać rozwiązania,które było by dobre dla wszystkich.Tak nigdy nie będzie.

Ocenia to ten,który znalazł się w owej sytuacji i podejmuje decyzje.

Na pierwszą część powyższej bajkowej wypowiedzi odpowiedziałem już wcześniej. Oczywiście PRZYPADKOWO jej nie zacytowałeś, chyba się omsknęło więc przypomnę:
"Gdybym JA znalazł się w sytuacji, gdy muszę zabić terrorystę aby ocalić 20 niewinnych ludzi, to zrobiłbym to. Jednak wiedziałbym, że zrobiłem ŹLE dla większego dobra."
Więc nie musisz mi pisać rodem disney'owskich scenariuszy na siłę. Różnica taka, że JA pomimo usprawiedliwienia popełnionego czynu -widzę w nim negatywną wibrację. Zajebiście negatywną: odebranie komuś żywota. Pamiętam, że to zło popełnione dla dobra, ale nadal cholerne zło.

To powiedz mi Dziubdziusiu

Nie twierdzę zaś, że to dobre i że jest mi z tym dobrze (...) a ja nie uważam, że zrobiłem zle."
Gdzie ta konsekwentność?

Zabijanie jest złe, nawet takie uargumentowane nie jest cacy. Z drugiej strony: samobójstwo też nazywamy chórem <<złe<<, jednak przy osobistym rozrachunku już NIE nazywasz tego złem.

Rozumiem gdybyś powiedział, że szarpnięcie się na życie nie jest dobre, ale w tamtych trudnych chwilach widzi się świat innymi oczyma". Albo, "że to dobre nie jest, ale nie żałuję tego co zrobiłem". Niestety, wkroczyłeś w wypowiedzi na arenę etyki i próbujesz mi wmówić, że prawd jest wiele. I, że nie zrobiłeś źle pod względem moralnym bo miałeś jakąś argumentację. Niestety, nic się całkowicie nie odbarwiło. Tak jak nie da się odbarwić tego, że policjant wykonałby uczynek ZŁY dla większego ratunku.

Powstaje tylko pytanie: czy ta osobista "prawda pana Włodka", rasowego pedofila skazanego na piątkę w zawiasach wpływa na zasady moralne całego społeczeństwa? Punkt widzenia to punkt siedzenia. Posrane pomysły rodzą się w głowach zboczeńców: dla jednego gwałcenie i mordowanie małych dziewczynek nie będzie złem, a dobrem. Czy to ma oznaczać, że prawda leży pomiędzy mną a tamtym fagasem? Ja tu widzę jedną rację i jedną logiczną, LUDZKĄ prawdę. I nie chodzi mi o schorowany umysł pana Włodka.

Powstaje tylko pytanie: czy ta osobista "prawda pana Włodka", rasowego pedofila skazanego na piątkę w zawiasach wpływa na zasady moralne całego społeczeństwa? Punkt widzenia to punkt siedzenia. Posrane pomysły rodzą się w głowach zboczeńców: dla jednego gwałcenie i mordowanie małych dziewczynek nie będzie złem, a dobrem. Czy to ma oznaczać, że prawda leży pomiędzy mną a tamtym fagasem? Ja tu widzę jedną rację i jedną logiczną, LUDZKĄ prawdę. I nie chodzi mi o schorowany umysł pana Włodka.

Poza tym każdy ma inne sumienie i gdyby zostawić wolną rękę panu Władkowi to żylibyśmy w gnojówce większej niż ta dzisiejsza.

Czy to ma oznaczać, że prawda leży pomiędzy mną a tamtym fagasem? Ja tu widzę jedną rację i jedną logiczną, LUDZKĄ prawdę. I nie chodzi mi o schorowany umysł pana Włodka.

Może zamiast prawda, używaj terminu zdania? Punkt widzenia? Że zdania czy opinie są podzielone?
RACJA natomiast leży po stronie logiki i człowieczeństwa. Odnieś do samobójstwa i wynik na tacy

I mówi to facet nie wykluczający targnięcia się na własne życie?

Czytając miałem minę jak chomik po dwóch kuflach piwa.

Naturalnie. Palnięcie sobie w łepek jest najbardziej korzystną formą rozwiązania.

Oczywiście. Co z tego, że jeszcze dało się go uratować, potrzebował tylko trochę wsparcia albo nadziei. Co z tego, że zabija się przez drobnostkę i potrzebuje pomocy medycznej albo psychiatrycznej. Od dziś nowa zasada: tylko delikwent może oceniać i tylko on rządzi swoim życiem. Chce się zabić -droga wolna- on decyduje, on ocenia i * [ nie przeklinaj! ] wam do tego. A jak chcecie komuś pomóc, namówić albo zwrócić na właściwy tor -to ani mi się waż! Nie mówiąc już o uratowaniu komuś żywota, mało tolerancyjne bydlaki! Tolerancja! Piękna rzecz! Ocenia tylko właściciel sznura i pętelki. Reszta motłochu morda na kłódkę i ani mi się ważyć OCENIAĆ czy krytykować ten... LOGICZNY i ZDROWOROZSĄDKOWY plan samobójstwa i jego oceny. Piękne czasy.

Bo wiesz, moja zasady są inne. Gdy mówię, że coś jest złe a potem to robię, to to nie wybiela sprawy. Nadal widzę w tym zło. I uważam to za złe. Nawet największe argumenty nie pomagają.

Samobójcy są słabymi warchlakami, chociaż istnieją również w wersji honorowej. Zresztą idąc na wojnę staję się samobójcą. Trochę to * [ nie przeklinaj! ], ale cóż tam.

Mistrzu ma racje Uji nie blebleble.

Masz bardzo specyficzny tok myślenia, tak jak byś odrzucał realia współczesnego świata.

o samo odebranie sobie życia uważam za złe, niestety zostałem postawiony w takiej sytuacji,że nie miałem innej perspektywy przed sobą.Dlatego nie uważam,że zrobiłem zle.

Co więcej przeżyłem.I wiesz co?Żałuję tego.Jest jeszcze gorzej niż było.

Kierowałem się wówczas logiką.Jak potem czas pokazał,rozumowałem logicznie

Wiedziałem wtedy,że jeżeli zdecyduję się kontynuować egzystencję,moja sytuacja się znacznie pogorszy.

Dlatego wysuwam stwierdzenie,iż "tyle jest prawd ile ludzi".

Nikt Ci jednak nie zagwarantuje,że Ci się powiedzie.

Ja należe do ludzi,którzy oprócz ;"kto,co,gdzie i kiedy?",pytają jeszcze "dlaczego?".I tym się najwyrazniej różnimy.

I otóż o to mi chodziło, tak to trzeba było sformułować na początku. Uważasz za złe samobójstwo, jednakże jako, że zostałeś do próby po części zmuszony nie czujesz się winny. Brak możliwości manewru wybrał za Ciebie. Sam bym to nazwał "To nie był dobry uczynek, ale nie miałem wyboru", zamiast "Nie zrobiłem nic złego". Jednak wyrażaj jak chcesz.

Sam wcześniej powiedziałeś, że aby zdecydować się na samobójstwo sytuacja musiałaby być beznadziejna. Po prostu gorzej być nie mogło. Dlatego się zdecydowałeś. Przetrwałeś jednak i nadeszły jeszcze cięższe czasy. Mało tego utrzymujesz się teraz przy życiu i jakoś próbujesz wiązać koniec z końcem. Powtarzam: pomimo TRUDNIEJSZYCH WARUNKÓW. Więc trochę kotłuje mi sie w głowie: bo albo wtedy, gdy popełniałeś omawiany uczynek nie było wcale całkowicie beznadziejnie (czego dowodem jest obecna sytuacja!), albo wzrosłeś w odporność [to raczej wykluczam]. Ostatecznie znalazłeś coś dla czego warto żyć.

Logika, która doradza podciąć sobie łapska? Nie za bardzo mi się to uśmiecha, bo brzmi ździebko destrukcyjnie. Ucieczka ewakuacyjna przed światem, który nie kocha a nienawidzi. Ja rozumiem desperację, ale ta logika wpędza do grobu.

Trochę denerwuje mnie tutaj termin 'prawda'. Bo opinia czy zdanie może być w gruncie rzeczy oddalone od rzeczywistego stanu rzeczy. "Pomidory są kwadratowe" -proszę, oto moja opinia. Teraz nazwijmy to 'prawdą' wg powyższej terminologii. Te prawdy trochę mnie miętolą, ale niech Ci będzie.

Do walki Mistrzu vs Ujio nie będę się włączał, bo aż tyle czasu na pisanie takich postów nie mam. Ale popieram Mistrza i jego zdanie na ten temat.