» Prowokacja

Zaintrygowany ostatnią wypowiedzią Szaraka że każda prowokacja jest marna zdecydowałem się założyć nowy temat. Czy podzielacie tą opinię? Jeśli tak bądź nie podajcie argumenty przyłady. Poza tym powiedzcie jak ją postrzeganie. Jako manipulację , zmuszenie kogoś do myślenia , próbę szokowania , gorszenia itp.. Być może uważacie że podałem tylko to czym prowokacja może się stać w zależności od intencji prowokatora i jego umiejętności. Liczę na waszą kreatywność.

---

"I wówczas, jakby dla ostatecznego i nieodwołalnego pchnięcia mnie do upadku, zjawił się duch Przekory. Filozofia nie zdaje sobie żadnej z tego ducha sprawy. A jednak wieżę w to święcie, jak w istnienie własnej duszy, że przekora jest jednym z pierwotnych popędów ludzkiego serca - jedną z niepodzielnych, pierwiastkowych władz lub uczuć, które nadają kierunek charakterowi danego człowieka. Któż, popełniając czyn niedorzeczny lub nikczemny, nie dziwił się po stokroć tej prostej oczywistości, iż wiedział, że winien go był nie popełniać? Czyż pomimo doskonałości naszego rozsądku nie mamy nieustannych zakusów do naruszania tego, co jest Prawem, dla tej po prostu przyczyny, iż wiemy właśnie,że jest to - Prawo?"
Edgar Allan Poe "Czarny Kot"

Może tak: Każda prowokacja, którą można rozpoznać i zdemaskować jest marna. Dobra prowokacja, to taka, której nie widać, albo taka, o której wiemy, że jest prowokacją, ale- no właśnie- jednak nas prowokuje.
Szarak albo nie spotkał w swoim życiu dobrej prowokacji, albo jest na tyle inteligentny, że każdą zdemaskował (znaczy tą, z którą się spotkał...).
Istnieje również trzecia możliwość: taka, że dobrej prowokacji nie zauważył i dał się sprowokować .

W ankiecie zagłosowałem na "sram na to" Bo jeśli jest dory dziennikarz przypuścmy pan Rysiu Cebula z "Uwagi" No yo jest dobra prowokacja jeśli jest kiepski, ta prowokacja ma odwrotny skutek, Franek zapytał czym jest dla mnie prowokacja... Jest to tak jakby zajście kogoś w nieodpowiednim momencie [ ort! ] przy wykorzystaniu odpowiednich środków dziennikarskich. Prowokacja ma swoje dobre i złe strony, dobrą stroną prowokacjii może być np. złapanie na kradzierzy, zabójstwie etc. zaś złą oszukanie niewinnego człowieka co dziennikarzom się często zdarza
By żyło się lepiej, wszystkim .

Och.

Prowokacje zawsze są marne z powodu ich celu - sprowokowania kogoś lub czegoś dla innych korzyści, a nie z powodu ich wykonania - bo mogą zostać wykonane tak dobrze, że i Machiavelli by się nie powstydził. Ja też stosuję prowokacje i są one marne, ponieważ mogę osiągnąć jakieś korzyści tylko za ich pomocą. Trochę pogmatwałem.

zdravim.

edit: zagłosowałem na nie.

---

I kto powiedział, że jesteśmy poważni?

Prowokacje ... Dzięki nim można kogoś wyprowadzić z równowagi spowodować, że się dostanie po gębie, albo z tego kogoś wyciągnąc potrzebne informacje...
Ostatnią prowokacją o której często słyszę, są subkonta, ale może o tym osobny temat..

Zagłosowałem na tak... Co prawda dopiero po chwili zorientowałem się, że w pytaniu widnieje "musi być"... No ale było już po fakcie. Nie do końca się z tym głosem zgadzam, ale obronię się choć trochę, mówiąc, że przeważnie prowokacje daje się szybko rozszyfrować (ludziom niekoniecznie pojętnym), więc w tej marności jest deczko prawdy.

---

PALATIAL REGALIA

Zagłosowałem "sram na to". Nie chciałbym broczyć tematu szczegółami, których z mojego punktu widzenia jest multum za, jak i przeciw, więc przejdę do sedna sprawy. Prowokacja jest niezbędnym elementem komunikacji w sferze ludzkich domyśleń, przekonań i poglądów. Dzięki temu świat nie jest podparty o konkretne założenia : "tak" lub "nie", a prawdopodobieństwo alternatywy wynosi więcej niż jeden. Prowokacja nie musi być gwoli złym zamiarom, spotkałem sie również z dobrą jej stroną (co najmniej w zamiarach . Osobiście staram się nie prowokować i sam nie lubię być prowokowany. Nie ze względu na moje nerwy a na obawę (z mojej strony) o zdrowie prowokatora

Pozdro

Zagłosowałem oczywiście na nie. Faktycznie o jakości zazwyczaj świadczy cel , ale mogę wymienić takie prowokacje które nie miały na celu osobistego dobra. Przynajmniej nie wprost. Diogenes szukający ze świecą człowieka albo pokazujący w szkole Platońskiej martwego oskubanego ptaka raczej na tym nie zarobił. Prowokacja może być łatwo rozpoznawalna , a jednak dobra jeśli np. wyciąga na światło obłudę . Może prowokować do myślenia . Ważne jednak jest by zachowała granicę między postawieniem osoby / problemu na właściwym poziomie , a nie na poziomie gówna.

---

"I wówczas, jakby dla ostatecznego i nieodwołalnego pchnięcia mnie do upadku, zjawił się duch Przekory. Filozofia nie zdaje sobie żadnej z tego ducha sprawy. A jednak wieżę w to święcie, jak w istnienie własnej duszy, że przekora jest jednym z pierwotnych popędów ludzkiego serca - jedną z niepodzielnych, pierwiastkowych władz lub uczuć, które nadają kierunek charakterowi danego człowieka. Któż, popełniając czyn niedorzeczny lub nikczemny, nie dziwił się po stokroć tej prostej oczywistości, iż wiedział, że winien go był nie popełniać? Czyż pomimo doskonałości naszego rozsądku nie mamy nieustannych zakusów do naruszania tego, co jest Prawem, dla tej po prostu przyczyny, iż wiemy właśnie,że jest to - Prawo?"
Edgar Allan Poe "Czarny Kot"

Prowokacja nie zawsze musi być marna. To zależy, w jaki sposób się prowokuje. Jedni prowokują, bo szukają zaczepki, inni po to, żeby kogoś zmusić do myślenia, czy zauważenia pewnych oczywistych spraw. Moim zdaniem, jak ktoś już kogoś prowokuje, powinien robić to na poziomie, bo przecież nie o to chodzi, żeby kogoś znieważyć, czy mu niepotrzebnie dowalić. To w dużej mierze zależy od celu.

Pozrawiam.

---

Denerwować się, to mścić się na swoim organizmie za głupotę innych.

Kwestia podejścia. W moim odczuciu to właśnie prowokatorom zawdzięczamy obecną możliwość korzystania z wolności słowa, woli, religii i myśli. To oni pierwsi walczyli z cenzorami, sztucznymi ideologiami i ramami moralnymi. Gdyby nie stopniowe prowokacje na tle historycznym, żylibyśmy w świecie sztucznym, w którym życie seksualne, odmienność polityczna, czy problemy psychiczne są tematem tabu. Aby odnieść te słowa do konkretów... Taka zdrada małżeńska, tematy homoseksualne, czy fetysze. Kiedyś to wszystko było owiane "zmową milczenia", póki stopniowo, poprzez prowokacje nie stały się tematami w kontekście których się rozmawia.
Z drugiej strony większość obecnych prowokacji, głównie artystycznych, oburza mnie. Nie mam zamiaru oglądać obrazów na których widnieje przybity do krzyża członek. Wiadomo ,że chodzi o rozgłos, publikę i inne ceregiele.
Tak czy inaczej - prowokacja NIE musi być kiepska. Nie chodzi tyle o formę czy wykonanie. Każda prowokacja zmusza do myślenia, w mniejszym lub większym stopniu. Niektóre nawet do głębokich refleksji. Prowokator dyktuje warunki gry, to fakt. Ale cóż z tego? Ja wolę aby ludzie pokazywali to "czego pokazywać nie wolno", co często mnie oburza, aniżeli żyć w sztucznym otoczeniu, udając ,że ten temat nie istnieje.
Jeszcze w latach 60' XX w. w większości polskich i amerykańskich słowników nie istniało pojęcie "seks".
Prowokacja może mieć skutki pozytywne i negatywne.
Bywają i dobre, i złe.
Głos na NIE!
Pozdrawiam serdecznie.

---

"Mądrość sycylijska: Usta skrępowanego człowieka,
z włączonym żelazkiem na piersiach, zawsze powiedzą prawdę"
"Życie to chytra sztuka.
Kiedy masz wszystkie karty w ręku, zaczyna grać z tobą w szachy"
"Każdy może obrazić boksera, ale nie każdy zdąży przeprosić"

Taa. Akcja "Gol Gotta" dobitnie pokazuje że prowokacja może być również marna. Ale i tak mi się podoba.

---

"I wówczas, jakby dla ostatecznego i nieodwołalnego pchnięcia mnie do upadku, zjawił się duch Przekory. Filozofia nie zdaje sobie żadnej z tego ducha sprawy. A jednak wieżę w to święcie, jak w istnienie własnej duszy, że przekora jest jednym z pierwotnych popędów ludzkiego serca - jedną z niepodzielnych, pierwiastkowych władz lub uczuć, które nadają kierunek charakterowi danego człowieka. Któż, popełniając czyn niedorzeczny lub nikczemny, nie dziwił się po stokroć tej prostej oczywistości, iż wiedział, że winien go był nie popełniać? Czyż pomimo doskonałości naszego rozsądku nie mamy nieustannych zakusów do naruszania tego, co jest Prawem, dla tej po prostu przyczyny, iż wiemy właśnie,że jest to - Prawo?"
Edgar Allan Poe "Czarny Kot"