Właśnie skończyłem W kraju niewiernych Jacka Dukaja i powiem szczerze, zmienia to mój pogląd na polską fantastykę. Trzeba przyznać, że wiele razy słyszałem, iż ten pan klasykiem jest i już. Niestety dopiero teraz dane mi było skosztować jego talentu. Warto, oj warto.
W kraju niewiernych jest zbiorem opowiadań o tematyce teologiczno filozoficznej. Dla urozmaicenie, wszystko osadzone jest w s-f. W środku znajduje się między innymi osławiona Katedra (nominowana do Oskara, stworzona przez Tomasza Bagińskiego), Irrechaare, Ruch Generała i kilka innych. Dukaj sprytnie wykorzystuje s-f, do tworzenia problemów przyszłości, a także odpowiada na niektóre zagadnienia świata dzisiejszego. Szczególnie urzekła mnie Ziemia Chrystusa, w której mamy do czynienia z antyutopią, światem, w którym Chrystus nie umarł. Wykazane zostają różnicę między determinizmem a Bogiem. Istnienie Boga staje się faktem i o dziwo to jest największym problemem dla ludzi. Człowiek niezdolny do zrozumienia tego fenomenu, czuje się osaczony. Jeden z bohaterów, ateista, ma nie mały problem. Zawsze sądził, że to los włada jego życiem. Kłopot w tym, że losu nigdy nie mógł winić, Boga może. Trudno wszystko w skrócie opisywać, bo poruszonych kwestii jest wiele. Jedyne co mogę powiedzieć, to to, że warto.
Do tego, trzeba dorzucić, krótkie i świetne, aczkolwiek nie docenione In partibus infidelium. Papież zatwierdza, że Obcy mają duszę. Jeśli Obcych we wszechświecie jest nieskończoność i mają prawo do zostania biskupami, a co za tym idzie uczestniczą w konklawe, to powstaje pewien problem. Wyobraźmy sobie papieża żyjącego tysiąc lat. Do tego Duchy, które mogą przemierzać wszechświat wzdłuż i wszerz, głosząc słowo Chrystusa, przyczynią się do upadku księży. Kto będzie wtedy nawracał na chrześcijaństwo? Wizja ciekawa i wciągająca. Co lepsze reszta opowiadań nie jest gorsza. Nie ma historii, która by znudziła. Całość czyta się z satysfakcją i zadowoleniem, że coś nowego rozgromiło szyki sztampy i schematyczności.

Czytał ktoś, co sądzicie?