» Język polski, bycie Polakiem

Jak wiecie nasz języka narodowy, czyli język polski, nie należy do najłatwiejszych. Odmiana, końcówki i zasady pisowni, jego nauka z trudem przychodzi obcokrajowcom. Lecz też nie mają oni po co się go uczyć, Polska jak na razie nie ma im nic ciekawego do zaoferowania, ale to wina polskiego rządu.
Jestem ciekawy tego, czy jesteście dumni ze swojego języka? Nie, zapytam wprost: CZY jesteście dumni z bycia Polakami, z naszej historii itd, itp.
Nie chcę byście pisali tu o polskiej polityce, wątek polityczny odrzućmy(oczywiście chodzi mi o dzisiejszą politykę)!!!
Ja szczycę się z bycia Polakiem. Napawa mnie dumą nasza historia:to my daliśmy życie drugiej konstytucji na,świecie,przetrwaliśmy rozbiory, nie przekabacili nas Prusowie, Austriacy i Rosjanie, nasze państwo nie istniało przez 150 lat, ale mimo to nasz języka i nasza kultura przetrwały! 1 września 1939 roku, rozpoczyna się batalia z hitlerowskimi Niemcami, nie mamy żadnych szans, ale mimo to walczymy do upadłego, umieramy za naszą ojczyznę. 16 października 1978 na papieża zostaje wybrany Karol Wojtyła, nasz rodak, który później pokazuje całemu światu swoje miłosierdzie i ten świat na zawsze go zapamięta. Jest to parę wydarzeń z historii Polski, które ja uważam za najważniejsze.
Niestety kultura Polska coraz bardzjej zanika...

Oczywiście że jestem dumny. Powodów nie bendę przytaczał , bo nie ma tyle miejsca na serweże .

---

"I wówczas, jakby dla ostatecznego i nieodwołalnego pchnięcia mnie do upadku, zjawił się duch Przekory. Filozofia nie zdaje sobie żadnej z tego ducha sprawy. A jednak wieżę w to święcie, jak w istnienie własnej duszy, że przekora jest jednym z pierwotnych popędów ludzkiego serca - jedną z niepodzielnych, pierwiastkowych władz lub uczuć, które nadają kierunek charakterowi danego człowieka. Któż, popełniając czyn niedorzeczny lub nikczemny, nie dziwił się po stokroć tej prostej oczywistości, iż wiedział, że winien go był nie popełniać? Czyż pomimo doskonałości naszego rozsądku nie mamy nieustannych zakusów do naruszania tego, co jest Prawem, dla tej po prostu przyczyny, iż wiemy właśnie,że jest to - Prawo?"
Edgar Allan Poe "Czarny Kot"

Jeszcze niedawno powiedziałabym, że nie ma we mnie ani trochę patriotyzmu, a naród polski to straszni idioci, ale niedawno pojechałam na koncert do Berlina i przekonałam się, że Polacy mają wiele zalet. Niemcy stoją jak kołki pod sceną, jakby do kościoła na mszę przyszli, nie na koncert. W ogóle kiedy staliśmy grupą pod klubem, czekając na wejście, to śpiewaliśmy głośno różne piosenki, dzięki temu wszyscy czuli się lepiej, sympatyczniej, bo naokoło było pełno tych sztywnych Niemców. W pewnym momencie ktoś zaczął śpiewać polski hymn. Może dla niektórych byłoby to obrazą, ale ja w tym momencie poczułam się jakoś tak... wzruszona. Czułam się, jakbyśmy wszyscy zjednoczyli się w tym momencie, to było piękne...

Jeszcze jak gadałam z jakimiś Niemcami i jeden spytał się czy jestem z Polski, to powiedziałam, że tak. Nie miałam z tym problemu, a koleś wcale nie zareagował negatywnie, tylko obojętnie.

Nie lubię za to okazywać swojego patriotyzmu na siłę. Jakoś nie wzruszają mnie opowieści o bohaterskich walkach podczas wojny, jak to ach-jacy-wspaniali-nasi-dziadkowie odbijali nasz kraj z rąk wroga. Ile można o tym mówić? To nie jest coś na pokaz. Każdy powinien być patriotą dla siebie, a nie dla szpanu, bo tak wypada.

Ja nie będę się wyróżniał i powiem, że jestem dumny a nawet bardzo dumny z bycia Polakiem gdyby Polsce groziło niebezpieczeństwo poszedł bym walczyć za nią ciekawe czy Wy byście tak zrobili?

Ja sie dobrze czuje ze swoja narodowością, ale nie przesadzam, że każdemu mówię jaki to ja jestem dumny z mojego narodu. Ponieważ nie przykładam, aż tak wielkiej uwagi do tego co Polska przeżyła kiedyś (oczywiście hołd dla tych co ją uratowali), ale teraz są inne czasy. Zresztą jakbyśmy się nie urodzili w PL to byłby to inny kraj i o Polsce byśmy już tylko wiedzieli z lekcji historii

Racja gdybyśmy byli pod zaborami pewnie urodzilibyśmy się w Austrii i " Guten tak" a z Polską pewnie nic by nas nie łączyło

Patriotyzm. Mocne słowo.
Szczerze powiedziawszy nie jestem patriotą a z krajem łączy mnie przede wszystkim grawitacja. Nie zrozumcie mnie źle, nie uważam, aby Polska byla gorsza od innych krajów i nie czuję się źle z faktem posiadania tego akurat kraju na akcie urodzenia. Po prostu uważam, że nie ma żadnej mojej zasługi w fakcie, ze moja droga rodzicielka <ukłon dla niej> uznała za stosowne wydać mnie na świat w tym a nie innym kraju. Bardzo szanuję tych, którzy za Polskę walczyli, jednak do samej teorii patriotyzmu podchodzę bardzo z dystansem.
Nazwę się patriotą, jeżeli dokonam czegoś naprawdę znaczącego dla kraju. Jak na razie cokolwiek się w nim dzieje, pozytywne czy negatywne nie jest, albo jest w zbyt małym stopniu moją zasługą.
<na przykład mój głos na wyborach, Oczywiście moim obowiązkiem było go udzielić, ale jeden głos to moim zdaniem za mało, żeby się nazwać patriotą>

Z drugiej strony gdyby dane mi było przemieścić się poza nasz kraj z takich czy innych powodów, nie sądzę aby to było dla mnie aż tak bolesne <oczywiście nie mówię o przyzwyczajeniu, zrywanie z przyzwyczajeniami jest zawsze nieprzyjemne>
Cenię miejsce w którym mieszkam, ale jeszcze bardziej cenię wolność.

---

When Thought looks in a mirror the mirror shatters, because not even glass is stupid enough to get in between Thought and Thought.

Hmmm...
Taki patriota ze mnie jak z koziej dupy gwizdek. Kosmopolita już prędzej. To, że tutaj jestem i nie chcę się wynosić jest niczym innym jak czystym przyzwyczajeniem, tudzież wygodnictwem. Przyznaję, że osiągnięcia Polaków są znaczne, niektóre przynajmniej lecz ja nad przeszłością się nie zastanawiam, chyba, że muszę napisać referat lub przegadać kogoś w dyskusji.

---

I know I'm strange, but what are You?
Ech, gdzie te czasy Nao oświecone...