Tę książeczkę, wydaną w Polsce w roku 1984, zdjęłam z półki brata i przeczytałam od razu. Jest to dość specyficzna powieść, utrzymana w konwencji pamiętnika. W posłowiu autorka pisze, że zarówno główna bohaterka, jak i jej bliscy, są postaciami autentycznymi, a książka powstała na podstawie zapisków owej damy.

Książeczka opowiada historię En, która jako 4-letnia dziewczynka została wraz z rodzeństwem i ich matkami osadzona w areszcie domowym za przewiny ojca, wysokiego rangą samuraja oskarżonego przez szogunat o spiskowanie przeciw władzy. En spędziła w uwięzieniu 40 lat i została (z dwiema siostrami) uwolniona dopiero po śmierci ostatniego brata. Pierwsza połowa powieści to opis lat uwięzienia, druga - lat wolności. Jest to bardzo poruszająca historia - o dojrzewaniu, o sensie życia w zamknięciu, o odchodzeniu bliskich ludzi, o miłości - w której jednocześnie zwraca uwagę brak użalania się nad sobą i swoim losem. Pokazuje również ewolucję sposobu myślenia, podejścia i pojęcia - przede wszystkim na przykładzie wspomnianej wyżej osoby ojca En. Druga część to próba życia i odnalezienia się w nowej rzeczywistości: w wolności, pomiędzy innymi ludźmi, co pod pewnymi względami jest trudniejsze od życia w niewoli. Właśnie te ostatnie rozdziały najpełniej ukazują, jak różni się En od innych, przeżywszy to, co przeżyła, i że nigdy nie będzie taka jak inni - i jej pogodzenie się z tą prawdą.

Myślę, że warto przeczytać tę krótką powieść - nawet jeśli świat w niej ukazany jest inny, niż ten, który nas otacza, podstawowe pytania o cel i sens życia są te same.