Kiedyś, dawno temu, miałam kasetę magnetofonową. Na jednej jej stronie nagrana była ścieżka dźwiękowa z "RG Vedy", na drugiej - z "Kaze no tairiku". To drugie zostało dograne w ramach zajęcia miejsca po RGV - i trochę sobie słuchałam. RGV to dla mnie klasyka - może nie jako anime, ale na pewno jako manga. Całkiem możliwe, że jest to Numer 1 w moim rankingu historii mangowych. OST-a tej drugiej historii słuchało się także przyjemnie i już wtedy zrobił na mnie wrażenie swoim unikalnym brzmieniem: pełen piszczałek i bębenków, pełen magicznych tonów.

Jakoś się tak jednak złożyło, że to anime z 1992 obejrzałam dopiero teraz - w 2011. I myślę, że nic nie straciło z mocy przekazu, ponieważ oglądało mi się je z ogromną przyjemnością. Bardzo przyzwoita animacja, klasyczna kreska fantasy z lat 90-tych, ta muzyka, której - mimo wszystko - mogłoby być trochę więcej, porządna dawka psychologii i spirytualizmu, no i ta pochłaniająca fabuła.

Kaze no tairiku jest w oryginale blisko 30-tomową serią light novel . Niespełna godzinne anime ukazuje jedynie wycinek obszernej opowieści, która przedstawia losy trojga wędrowców w cokolwiek postapokaliptycznej scenerii. We wstępie do anime dowiadujemy się, że istniał kiedyś kontynent z dobrze prosperującą cywilizacją, która została jednak zniszczona, i miejsce zostało pochłonięte przez pustynię. Po tej właśnie pustyni wędrują Bois, Rakushi (wojownicy) i Tieh (mag/kapłan). Przypadek (?) sprawia, że trafiają do miasta umarłych, gdzie rozegrają dramatyczną walkę z samymi sobą i duchami przeszłości. Nie zabraknie pojedynków na miecze, magii, odkrywania tajemnic i dokonywania wyborów. Nie zabraknie wspomnianej wcześniej psychologii i zaglądania we własne wnętrze.

Myślę, że największe wrażenie robi w tym anime jego klimat, który jest momentami niemal poetycki (znów właściwość fantasy lat 90-tych), z tą całą symboliką, podkreśleniem pewnych motywów oraz właśnie zaglądaniem w inne światy. Ma się wrażenie, że cała ta historia faluje przed naszymi oczami w rozmarzonym - ale nie usypiającym - obrazie. Skojarzenia z RG Vedą miałam od pierwszej chwili i już rozumiem, dlaczego znajomy nagrał mi osty z tych dwóch anime na jedną kasetę. A po obejrzeniu zapuściłam sobie "Katedrę", ponieważ nieodparcie nasunęła mi się na myśl - właśnie z powodu klimatu, jak również wizualnego rozmachu.

Jak zawsze nie mogę nie wspomnieć o seiyuu, a w tym wypadku mam tylko pozytywne słowa. Minami Takayama może jeszcze nie wyrobiła sobie maniery, z jakiej znamy ją z późniejszych lat (Dilandau z Escaflowne, Envy z nowego FMA, Anissina z Kyou Kara Maou), ale może też postać Rakushi niekoniecznie pokrywa się profilowo z tymi wymienionymi - dość, że słucha się przyjemnie i pasuje. Z kolei zupełnie na plus zaskoczył mnie Toshihiko Seki jako Tieh. Właściwie zaskakiwanie w przypadku tego seiyuu może być tylko na plus, ponieważ na co dzień po prostu go nie trawię. I tutaj chyba ten sam komentarz, co w przypadku Takayamy: jego głos w Kaze no tairiku nie brzmi tak, jak w większości późniejszych anime (najlepsze przykłady to Iruka z Naruto czy Kaien z Bleacha - ale on naprawdę we wszystkich anime, jakie z jego udziałem widziałam, brzmi, jakby mówił z przemądrzałym uśmieszkiem "wiem wszystko i ogarniam wszystko"). Można trochę żałować, że Bois nie dostał nikogo "znajomego", ale nie zmienia to faktu, że jego również słucha się przyjemnie.

Kaze no tairiku polecam bezwarunkowo każdemu. No, chyba że ktoś woli czystą rąbankę bez żadnego zagłębiania się w sferę mistyczną i ludzkie wnętrze - to chyba rzeczywiście się znudzi, mimo że film trwa zaledwie 54 minuty. Całej reszcie gwarantuję, że nie będzie to czas stracony. Jedynym minusem może być fakt, że anime jest jedyną adaptacją historii, która sprawia wrażenie naprawdę ciekawej - ja osobiście z chęcią obejrzałabym więcej tej wędrówki przez wietrzny kontynent.