1. Charaktery postaci: Goku miał bardziej strategiczne podejście do walk, pomoc bliskim i unikanie eskalacji było dla niego priorytetem. W DBS Goku jest tępym osiłkiem, który musi walczyć i pragnie coraz silniejszego przeciwnika kosztem innych.
2. We wczesnych seriach DBZ utrata postaci bolała, wiele walk była toczona z myślą o nieuchronnej śmierci i było to czuć, w DBS: nawet wymazanie kilkunastu wrzechświatów można cofnąć
3. Poziomy mocy: Postacie trenowały, rozwijały nowe umiejętności i techniki, uzyskiwały nowe transformacje, które były też rozwinięte wizualnie (tutaj IMO DBGT trzymał ten poziom bardzo dobrze). W DBS: masz tutaj jakiś mnożnik mocy z czapy i nowy kolor włosów
4. Postacie: każda postać wizualnie prezentowała się inaczej, miała jakiś unikalny wygląd, Namek saga to plejada rozmaitych tworów. W DBS każda postać wygląda jak iteracja poprzednich: Hit to krzyżówka cella i Picollo, Jiren to Frieza z nadwagą i dużymi oczami, a Black...
5. Fabuła: każda saga DB przed super miała jakąś ciekawy wątek, w którym była walka i rozwiązania siłowe ale wciąż były ciekawe zwroty akcji, wiązały się z rozwojem bohaterów, odkrywaniem ich osobowości. Super: Goku chce walczyć
6. Bohaterowie poboczni: Tutaj tragedia zaczeła się już dziać za czasów Z, bo siła Goku zaczęła mocno odbiegać od reszty ale wciaż goku mógł liczyć na ich pomoc i byli ważnymi sprzymierzeńcami, dodatkowo często wątki fabularne skupiały się również na innych i były ciekawie opowiedziane (przyjaźń mr Satana i Buu, wątek Gohana i Dende, Future Trunk itp). Super: jedyna ciekawa historia w całej serii to wątek Yajirobe, Trunk i Mai w alternatywnej rzeczywistości
7. Animacje i efekty wizualne. Dla osób postronnych głodnych DB po takim czasie jest to może niezauważalne, ale dla kogoś kto często ogląda różne animacje i wie na co poszczególne studia sobie pozwalają to widać, że Super jest robione na kolanie.
8. Dalej w sumie w kontekście fabuły, DB i DBZ miały jakiś morał, w DBS: wszystko jest sprowadzone do bitki
9. Same walki to czysta naparzanka bez polotu, już w DBZ zaczynało to być monotonne: wszyscy dostają wpiernicz, pojawia się nadzieja ale zły jakimś cudem tego unika, następuje cud i wszyscy ocaleli. Z tym, że oglądając DBS od razu wiadomo co i jak do tego w gre wchodzi fakt, że nawet śmierć bohatera to tylko epizod
10. To już kwestia idnywidualna: moim dzieciom nie chciało się nawet do końca oglądać super, skończyły w momencie gdy Goku osiągnął ultra instynkt, tydzień później uruchomiły DBGT (po raz kolejny), a po skończeniu bawiąc się puszczały sobie całość od DB do DBZ od nowa tak do wygrzewania TV. Mimo, że zostało im parę odcinków DBS to nawet im się nie chce