Ostatnio moją metodą na oglądanie - a właściwie na wybór - anime jest zaliczanie tytułów z listy: "Anime,do których ścieżkę dźwiękową robił Yasuharu Takanashi". Metoda dobra jak każda inna, a przynajmniej poznałam tak wspaniałe anime jak "Mononoke" czy "Terra e". Uparcie więc brnę naprzód, nawet jeśli jakiś tytuł nie odpowiada mi gatunkowo - bo wiem, że może być fajnie tak czy siak.

Seto no hanayome jest jednym z tych anime, które mi gatunkowo nie leżą: komedia romantyczna o dzieciakach z gimnazjum. Cóż. Nie spodziewałam się niczego wybitnego, chociaż ścieżka dźwiękowa ma kilka świetnych kawałków. Myślę jednak, że gdybym nie obejrzała tego anime, ominęłoby mnie coś przyjemnego.

Ludzie, Seto no hanayome jest jednym z najśmieszniejszych anime, jakie widziałam w życiu. Określenie komedia romantyczna wprowadza w błąd, ponieważ stosunek komedii do romansu jest tutaj jak 10:1. Humor jest słowny, sytuacyjny i każdy inny. Nie śmiałam się tak od pierwszych odcinków "Fairy Tail" w 2009. Na niektórych epizodach chichotałam nieprzerwanie od openingu do endingu. Ta seria jest bardziej absurdalna od "Kyou Kara Maou", wypełniona gagami w każdym miejscu i - co najlepsze - nie pretenduje do rangi eposu.

Fabuła jest taka, że główny bohater, 14-letni Michishio Nagasumi, podczas wakacji u babci nad Morzem Wewnętrznym, zostaje uratowany z topieli przez... syrenę. Okazuje się jednak, że San (bądź Sun, wg innej pisowni) nie jest byle jaką syreną, tylko należy do klanu syreniej yakuzy. To jedno daje Wam już pewne pojęcie o, co chodzi w tej serii. Prawa klanu są twarde: jeśli człowiek pozna tożsamość syreny, oboje muszą zginąć. Jedynym wyjściem jest... dołączenie śmiertelnika do rodziny. I stąd mamy słowo "panna młoda" w tytule.

Nie ma sensu opisywać tego anime, bo tak naprawdę chodzi o bohaterów i ich przygody, a nie jakąś szczegółową fabułę. Dość powiedzieć, że główny bohater zostanie w życiu codziennym otoczony przez "ludzi morza", który będą prowadzić przyjazną - choć utajoną - koegzystencję ze śmiertelnikami... w realiach Ósmego Gimnazjum w Saitamie.

Jak napisałam, humor powala. Bez krępacji, bez żenady, bez przejmowania się czymkolwiek twórcy wrzucili w swoje anime najbardziej oklepane i chamskie gagi i motywy, absurdalne rozwiązania, krzyki, bijatyki, masakrę i fanserwis. Wyszła taka mieszanka, że ho ho. Polecam to 26-odcinkowe anime wszystkim, którzy lubią się pośmiać - z wielu rzeczy. Bohaterowie pozwalają na to bez zastrzeżeń.