). Można pisać o wszystkich po trochu, można o swoich ulubieńcach, można jeszcze inaczej — jak kto woli i ma ochotę.
Jeśli idzie o mnie, to zdecydowanych ulubieńców mam pięcioro, aktualnie z mocnym wskazaniem na jednego z nich (ale o tym za chwilę).
Pierwszym fukutaichou, który zwrócił moją uwagę, był, jakżeby inaczej, Renji Abarai (fakt, że jako pierwszy pojawił się w serii, też pewnie miał tu swoje znaczenie). Wicekapitan Oddziału Szóstego jest niewątpliwie postacią barwną i ciekawą (i wzbudza we mnie zdecydowanie więcej sympatii niż kapitan tego samego oddziału), choć może niespecjalnie skłaniającą do refleksji. Nie ma w Renjim nic szczególnie tajemniczego; to bohater szalenie otwarty, u którego wszystkie uczucia widać jak na dłoni — co jednak należy mu zaliczyć jedynie na plus. Szczerość i prostolinijność Renjiego to jedne z tych cech, które pozwalają go polubić nawet mimo nie najlepszego wrażenia, jakie musiał wywrzeć, gdy wkroczył na scenę wydarzeń w Karakurze. Do tego jest Renji postacią, która w trakcie trwania serii pokazuje nam bardzo zróżnicowane (i bywa że zaskakujące oblicza) — od dumnego wojownika po — powiedzmy szczerze — nieco głupawę ofiarę losu . Mam tylko wrażenie, że ostatnimi czasy trochę brakuje Renjiemu potencjału fabularnego — zupełnie jakby Tite Kubo wyeksploatował większość pomysłów na tę postać w arcu z Soul Society, a teraz ciągnie go jako jednego z głównych bohaterów, ale nie bardzo wie, co z nim zrobić. Chociaż, muszę powiedzieć, scena, gdy zawiązują wspólny front z Ishidą w starciu z Szayelem, robi potężne wrażenie. Może to dobry kierunek, by poprowadzić postać Renjiego.
Postacią, której niewątpliwie potencjału nie brakuje (choć podejrzewam, że sam bohater stwierdziłby inaczej
), jest Izuru Kira. I, nie będę ukrywać, to właśnie Kira zdetronizował ostatnio Renjiego na stanowisku mojego ulubionego fukutaichou. Czemu akurat on? Cóż, przyznam, że na Kirę zwrócono moją uwagę jeszcze zanim zaczęłam oglądać „Bleacha” (czytaj: pokazała mi go Clio), więc siłą rzeczy musiałam go zauważyć, gdy tylko się pojawił. I, prawdę mówiąc, cokolwiek się zdziwiłam, bo podświadomie spodziewałam się innego charakteru. Nie znaczy to jednak bynajmniej, że byłam rozczarowana — było w Kirze coś, co sprawiło, że od początku obdarzyłam tę postać sympatią, a jednocześnie nakazywało mu współczuć. Nie można zaprzeczyć, że jest on bohaterem zdecydowanie pozytywnym — bardzo prawym, lojalnym i niewątpliwie wrażliwym, którego wszakże wydarzenia stawiają między młotem a kowadłem (czytaj: między Ginem a Soul Society, ale o skomplikowanej relacji fukutaichou Oddziału Trzeciego z jego kapitanem pisałam już w innym temacie, więc nie będę się powtarzać ). Na dodatek można odnieść wrażenie, że mało kto w Seireitei się nim przejmuje (poza Matsumoto, która systematycznie go upija), podczas gdy, dajmy na to, o taką Hinamori troszczą się wszyscy. I jak tu mieć na miejscu Kiry wyższą samoocenę, ech, ech… Mam szczerą nadzieję, że w końcowym rozrachunku Kira dostanie jednak od Tite Kubo swój happy end — bo zasługuje na niego jak mało kto.
Tyle jeśli chodzi o brzydszą (?!) część wicekapitanów — jako że moją piątkę ulubieńców dopełniają trzy panie
. Po pierwsze: Nanao-chan, jedyna w swoim rodzaju fukutaichou Oddziału Ósmego, która od pierwszego pojawienia się w serii okazała się niewiastą niewątpliwie obdarzoną charakterem i nie przywykłą do tego, by z kimkolwiek się cackać. Scena z Kyouraku i płatkami róż — absolutnie bezcenna. Zdecydowanie, Nanao Ise ma w sobie coś takiego, co pozwala jej pretendować do tytułu fukutaichou budzącej największą trwogę .
Ma w tym jednak godną rywalkę, którą lubię chyba jeszcze bardziej — a jest nią rzecz jasna Yachiru Kusajishi z Oddziału Jedenastego, żywa ilustracja zasady, że małe i słodkie jest zawsze groźniejsze od wielkiego i strasznego. Wraz z Ken-chanem tworzą jedyną w swoim rodzaju parę, szczególnie gdy w początkach arca w Soul Society razem biegają po mieście
.
I wreszcie trzecia z pań, czyli Rangiku Matsumoto z Oddziału Dziesiątego — postać, jak się okazało całkiem skomplikowana, co było całkiem miłym zaskoczeniem. Bez wątpienia jest ona niewyczerpanym źródłem sytuacji komicznych (ach, te scenki na kacu i na zakupach, ach te spięcia z Toushirou), ale autor pozwala pokazać jej się także z innej strony. Obok leniwej, beztroskiej, niestroniącej od sake zakupoholiczki mamy więc i dumną wojowniczkę, i kobietę po przejściach (Gin!) i osobę, która darzy Toushirou siostrzano-matczynymi uczuciami — jednocześnie zaś żadne z tych wcieleń nie zaprzecza innym. Bardzo, bardzo dobrze skonstruowana postać — i budząca wiele sympatii.
Jeśli idzie o pozostałych fukutaichou, hmmm… lubię jeszcze Hisagiego i Ibę; Sasakibe i Isane są mi właściwie obojętni, co do Hinamori mam mocno mieszane uczucia, Nemu jest… specyficzna, a Ooameda mnie śmieszy (o ile mnie akurat nie irytuje
).
Tyle ode mnie. A jak tam wasze typy?
06.08.2009, 22:44
). Wydawał się osobą słabą, manipulowanym pionkiem, nie mogłam w nim znaleźć nic interesującego. Dopiero za sprawą koleżanki Stokrot, z którą zaczęłyśmy analizować osobę Kiry, a także jego relację z Ichimaru-taichou, popatrzyłam na Kirę zupełnie nowymi oczami, dostrzegając w nim masę zalet. W tej chwili uważam Kirę za jedną z bardziej szlachetnych i honorowych postaci w Gotei 13. Nie wątpię, że wpływ na to ma po części fanfiction bazująca na Stokrot i moich wizjach - ale jedno wiąże się z drugim. Kira jest niezaprzeczalnie inteligentny oraz obdarzony zdolnością obserwacji i analizy. Widzę w nim także ogromnie wiele wrażliwości i wynikającej z niej empatii. Natomiast - co może najbardziej urzekające - to połączenie jego zalet i wad, składające się na postać Kiry Izuru, czyni z niego bardzo kompletną i pełną postać. Kira głęboko w sobie ma jakąś godność, która wynika z jego wnętrza, nie zaś z narzuconych bądź wpojonych nauk. Kiedyś zastanawiałam się, na ile pozycja wicekapitana - oznaczająca, że zalicza się do 26 najsilniejszych shinigami - wynika z jego zdolności i umiejętności, na ile zaś była wynikiem manipulacji Aizena. Skłaniam się ku opcji, że Kira jest niezmiernie utalentowanym shinigami, który tytuł wicekapitana może nosić z godnością. Może nie jest mistrzem miecza, jest jednak mistrzem kidou, które potrafi używać także do uzdrawiania. Jak sam mówił, filozofia Oddziału Trzeciego - że w walce nie ma nic chwalebnego, w związku z czym walki najlepiej unikać - jak ulał pasuje do jego osoby, która nie jest ofensywna, a konfrontację uważa za ostateczność. Możliwe, że Kira stał się - dość niespodzianie - moim ulubionym fukutaichou, toteż z wielkim zainteresowaniem i emocjami czekam na ciąg dalszy jego historii. I, podobnie jak koleżanka Stokrot, mam nadzieję na odpowiednie dlań zadośćuczynienie.
Kto by pomyślał, że różowowłosy brzdąc może zrobić takie wrażenie? Kubo obiecał dla Yachiru osobną historię i ja się na nią już cieszę, bo chcę się o pani wicekapitan Oddziału Jedenastego dowiedzieć więcej 
Jest urocza - mały wulkan energii, pełna radość i dziecięce zafascynowanie światem. Jak pisałam gdzie indziej, jej relacja z Ken-chanem należy do najciekawszych - i najbardziej uroczych - w Bleachu. Jednocześnie Yachiru z tą swoją radością dziecka wprowadza chaos w zwarte szeregi Gotei 13 - jest postrachem twardych chłopów z Oddziału Jedenastego, panią prezes Stowarzyszenia Kobiet Shinigami, której nikt się nie sprzeciwi, oraz największym utrapieniem Byakuyi. Nie można jej nie uwielbiać 
