» Hiromi Kawakami - Manazuru

Bohaterka powieści mieszka w Tokio z matką i dorastającą córką Momo. Jej mąż zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach, gdy Momo była mała. Kiedy Kei przyjeżdża do nadmorskiego miasta Manazuru, zaczynają jej towarzyszyć cienie – istoty przenikające ze świata fantazji i przeszłości, który płynnie łączy się ze światem realnym. W onirycznej rzeczywistości bohaterka może podążyć jedną z wielu dróg, spośród których ta ku przyszłości nie jest jedyną możliwą.

Hiromi Kawakami zaciera granice między rzeczywistością a wyobraźnią, pozwala dotknąć światów istniejących podskórnie, każe wciąż od nowa szukać odpowiedzi na pytania, czym jest czas i co znaczy „realne”. Język Kawakami hipnotyzuje i urzeka, tworząc opowieść o różnych wymiarach utraty i tęsknoty.

---

Jezeli wiara w drugiego czlowieka, ktorego ma sie przed oczami jest naiwnoscia, to jak nazwac wiare w Boga, ktorego nikt nigdy nie widzial...???

Po raz pierwszy zetknęłam się z Hiromi Kawakami przy okazji "Nadepnęłam na węża", które chyba jeszcze bardziej miesza rzeczywistość z fantazją niż "Manazuru". Obie książki mają niesamowity klimat i zachwycają, pochłaniają - choć nie sądzę, by przypadły do gustu miłośnikom tradycyjnej literatury. Manazuru i Nadepnęłam na węża są niezwykle ulotne, przypominają bardziej malowidło niż literaturę - albo też zawartość ludzkiego umysłu, którą nie da się wyrazić sposobami konwencjonalnymi. Jak dla mnie: przepiękne w swej abstrakcji.

---

"Dom jest tam, gdzie ktoś o Tobie myśli"
"Ore to koi, onna"
"Even though I'm worthless... thank you... for loving me...!"


kirin.pl