Guido Contini, sławny reżyser, boryka się z problemem braku weny. Nie jest w stanie wymyślić scenariusza, a terminy nałożone przez agentów gonią. Twórca szuka pomocy w ucieczce od rzeczywistości, pięknych aktorkach czy Bogu. Ostatecznie nic nie skutkuje. Liczy na to, że pomysł w jakiś sposób sam do niego przyjdzie. Tak się jednak nie dzieje. Do realizacji tytułowego dziewiątego filmu nie dochodzi. Guido traci żonę, zaszywa się gdzieś i spędza wiele czasu jako anonimowa persona, myśląc nad swoim losem. Powoli zaczyna wierzyć, że jest skończony, że jego świetność przeminęła. Nadchodzi katharsis, wielki twórca łączy w sobie świeżość spojrzenia młodzieńca z doświadczeniem i wiedzą dojrzałego mężczyzny. Trzeba wspomnieć, że w filmie często pojawia się mały Guido, chłopiec pełen marzeń i chęci poznawania świata. Dlatego to połączenie jest tak ważne. Końca oczywiście zdradzić nie mogę, bo popsułbym zabawię tym, którzy jeszcze filmu nie widzieli.
Jak dla mnie film świetny. Przesłanie, godzące w widzów i reżyserów. Konspekt przedstawiony w pięknej formie. Piosenki, kadry, aktorzy, wszystko to jest istną perełką. Wielka waga przywiązana do Muzy, jako tej ,której artysta zawdzięcza wszystko. Ukazanie władzy jaką dzierży geniusz. Nie koniecznie dobrze wykorzystywanej. Walka pokus materialnych z moralnością. Wszystko to, w znakomitej oprawie i obsadzie składa się na świetny i zachwycający film.
Polecam.