» [Horror] Mononoke

Przy okazji Ayakashi wspomniałam, że jedna z trzech tamtejszych historii - według mnie najciekawsza - zostaje rozwinięta w anime Mononoke. Nie dziwię się wcale a wcale. Jedyne, co mnie może dziwić, to fakt, że z założeniowego horroru udało się stworzyć jedno z najbardziej fantastycznych anime, z jakimi się w życiu zetknęłam.

Mononoke figuruje jako horror - i nie można odmówić temu anime, że porusza tematy straszne, opowiada o upiorach i zbrodniach i pozwala nam śledzić najbardziej dramatyczne losy ludzkie i najbardziej odpychające postępki - jednak gdyby to był po prostu horror, z pewnością nie robiłoby takiego wrażenia. W tym anime psychologii i zwykłej ludzkiej tragedii jest o wiele więcej niż jakiegokolwiek straszenia.

Sprzedawca leków jest jednocześnie obdarzonym nadprzyrodzonymi mocami egzorcystą. Zajmuje się zabijaniem mononoke i ayakashi - upiorów - przy użyciu magicznego miecza. Każda historia oscyluje wokół jednego schematu: upiór pojawia się wśród grupy ludzi w jakiś sposób z nim związanych - i zupełnie przypadkowo pojawia się tam także nasz znajomy Sprzedawca leków. Aby odpieczętować miecz, potrzebuje znać Formę (Katachi), Prawdę (Makoto) i Powód (Kotowari) - a więc formę fizyczną, formę duchową oraz motywację upiora, a te muszą mu - w tej czy innej postaci - zdradzić uczestnicy wydarzeń.

Nie ulega wątpliwości, że najciekawszą postacią na scenie jest główny bohater, o którym tak naprawdę nie wiadomo nic, nawet imienia. O urzekającym, choć dziwnym, wyglądzie, hipnotyzującym, choć osobliwym, sposobie mówienia, o niezrozumiałych, choć pozornie jasnych, motywach działania. Pozwala innym snuć przypuszczenia na swój temat i sprawia wrażenie, jakby się naprawdę dobrze bawił. Bezlitosny wobec ludzkich słabości, nie waha się ich wytykać. Bezlitosny dla upiorów, których głównym motywem działania jest często żal. Trzeba się bardzo postarać, by za fasadą tego niepokojącego uśmiechu dostrzec głębię i coś więcej niż wyrachowanie.

Mononoke w 12 odcinkach przedstawia pięć 2,3-odcinkowych historii, z których dwie mnie zachwyciły bezgranicznie, jedna niewiele mniej, a dwie tak sobie. O tych historiach można by pisać i pisać. Animacja w dalszym ciągu niczym z drzeworytu: dwuwymiarowa i bajecznie kolorowa. Muzyka Yasuharu Takanashiego wspaniale podkreśla klimat, choć nie jest tak prominentna jak w Shippuudenie czy Fairy Tail. Postacie... Pomijając Sprzedawcę leków - przerysowane, egzaltowane, groteskowe. Ułomne. Śmieszne do granic absurdu. Przerażające w swoich motywach. Świetnie udźwiękowione. Animacja wyjątkowa, pełna fantazji, dziwnych efektów, nietypowych ujęć, wręcz abstrakcyjna. Oglądając to anime ma się wrażenie doświadczania zupełnie innego rodzaju sztuki, niż jest się przyzwyczajonym.

Myślę, że temu tytułowi bardzo niewiele brakuje do doskonałości. W każdym razie podczas oglądania miałam to rzadkie poczucie, że wszystko jest dokładnie tak, jak powinno być, i nie można by tego przedstawić lepiej/inaczej. Rozkoszuję się każdą sceną: zarówno treścią, jak i formą. Jedynym minusem jest to, że ponieważ historie polegają na odkrywaniu, zaś głównym motywem jest droga do prawdy, anime to kiepsko nadaje się do ponownego seansu. A może właśnie prawdziwa sztuka powinna mieć tylko jedną okazję by zaistnieć?

Polecam absolutnie wszystkim.

PS. Pisałam to już w poście obok, ale Takahiro Sakurai jest absolutnie zachwycający.

---

"Dom jest tam, gdzie ktoś o Tobie myśli"
"Ore to koi, onna"
"Even though I'm worthless... thank you... for loving me...!"


kirin.pl

Horror to jest, ale bardziej klasyczny. Jeśli chodzi o historie, najbardziej mi się podobały druga (z rybą) i ostatnia (z kotem). Duży plus za wątek niejako detektywistyczny, bo to dodatkowy smaczek. A tak, to się zgadzam z tym, co powyżej. Tylko serii nie polecam wszystkim, bo jak ktoś ograniczony choćby w sprawie kreski i nie jest otwarty na coś nowego, to mu się nie spodoba.

Bardzo fajny opening, ale tylko muzyka:
-> http://www.youtube.com/watch?v=98bUgrI3Mbk

---

Regulamin Forum | AnimePhrases ~ cytaty z anime i mang | MAL | Twitter · YT

Po zapoznaniu się z Ayakashi, nie sposób było nie sięgnąć po Mononoke.
Niesamowita kreska, feeria barw, specyficzny klimat i nietuzinkowy scenariusz czynią z Mononoke jedno z najciekawszych anime, jakie kiedykolwiek miałam okazję obejrzeć.
Do samej treści odnosić się nie zamierzam, bo Clio zdążyła już sporo na ten temat napisać, nadmienię tylko, że z początku opening uznałam za jedno wielkie nieporozumienie, ale z odcinka na odcinek coraz bardziej się do niego przekonywałam. Teraz uważam, że idealnie komponuje się z anime, ze względu na swą specyficzność.
Pod tym linkiem znajduje się pełna wersja piosenki: http://www.youtube.com/watch?v=P9Wj18urM8A&feature=related
Jestem dość wybredna i krytycznie nastawiona do wielu japońskich animacji, co kończy się zarzuceniem dalszego seansu po paru epizodach, jednak Mononoke będzie pozycją do której wrócę niejednokrotnie.
Zdaję sobie sprawę, że nie każdemu może spodobać się specyficzność i kontrastowość opisywanego tytułu, mimo wszystko warto się z nim zapoznać, a nóż widelec zachwycicie się nim podobnie jak ja(:
Jeśli ktoś jest ciekawy, a nie chce mu się oglądać wszystkich 12 odcinków, to polecam zapoznać się z trzecią z kolei historią, czyli ep.6-7, która to doszczętnie miażdży pozostałe.
Tym mega pozytywnym akcentem zakończę na jakiś czas oglądanie innych anime, a na powrót zajmę się czytaniem nieco zapomnianych przeze mnie ostatnimi czasy książek;)

---

Istnieją grzechy, których urok tkwi raczej w myśli o nich niż w samym czynie, triumfy dziwne, zadowalające raczej dumę niż namiętność, wzmagające tętno intelektualnej radości - radości znacznie intensywniejszej niż ta, jaką obdarzają czy mają możliwość obdarzyć zmysły.