» Ryu Murakami - Dzieci ze schowka

"Wybitna powieść psychologiczno-obyczajowa współczesnego japońskiego pisarza. Historia przyjaźni dwóch chłopców z domu dziecka, Kiku i Hashi, porzuconych przez matki w niemowlęctwie w dworcowym schowku. U progu dorosłości wyruszają do Tokio, nieprzyjaznego ludziom molocha, by szukać swego miejsca w życiu. Jeden zostaje piosenkarzem, drugi chce wszystko zniszczyć... Pełna zaskakujących scen i dziwacznych postaci rzecz o lękach dzisiejszego świata, łącząca czarny humor, absurd i makabreskę."

Hmmm bardzo fajna ksiżzka, choć na początku stwierdziłam, że jest nudna ale po pewnym czasie wciągnęła mnie. Szkoda mi Kiku i Hashiego, bo upadli na samo dno. Po przeczytaniu książki pozostaje pewnien niedosyt, ponieważ urywa się nie dokończywszy losów bohaterów. Jak dla mnie końcówka jest urwana w połowie i spokonie autor mógł napisać jeszcze z kilkadziesiąt stron wyjaśniając, co się z nimi stało. Ale osobiście polecam tą książkę, bo szybko się czyta i nie nuży. I skłania do myślenia, gdyż oboje, Hashi i Kiku otrzymali od losu szansę lecz jej nie wykorzystali. Gdyby podjęli inne decyzje ich życie byłoby o wiele bardziej różowe ale złe decyzje zaważyły na ich dalszych losach.

Czytał ktoś?

---

"Chwyć Mnie Za Rękę Aniele Śmierci..."

Tak się składa, że przeczytałem na wycieczce. Bardzo fajna książka, ukazuje losy dwóch ludzi zaczynających od tego samego, a kończących tak odmiennie.

Co do zakończenia, to nic, niektórzy tak mają, że pozostawiają różne kwestie bez wyjaśnienia. Może po to, by każdy samemu mógł sobie resztę wyobrazić czy dopowiedzieć. Ale było zaskakujące, muszę przyznać, nie spodziewałem się, że Kiku tak łatwo zrealizuje swój cel.

edit:
Spodobały mi się słowa jednego z bohaterów: "Już nie jestem gejem"

---

Regulamin Forum | AnimePhrases ~ cytaty z anime i mang | MAL | Twitter · YT

Hmm, a ja jakieś 2 tygodnie temu miałam jeszcze tę książkę w ręku
Jednakże wypożyczyłam ją zaraz po tym jak przeczytałam "Wyznania Gejszy", która parę stron ma, także jakoś za przerabianie "Schowka" nie mogłam się na dobre zabrać.
Czytnęłam parę stron i w zasadzie na tym się skończyło, bo coś nie miałam ochoty na siedzenie przed kartkami Oczywiście postanowiłam ją, po dłuższym czasie jej leżenia na półce, oddać.

Chociaż muszę przyznać, że teraz jak czytam powyższe posty, to ciekawa jestem jak potoczyły się losy dzieciaków, może jeszcze po nią kiedyś sięgnę Póki co na oku mam książkę Murakamiego, bynajmniej nie Ryu Marzy mi się ta o bieganiu

Pozdrawiam serdecznie (:

---

"Chciałbym stworzyć coś pięknego, aby poruszyć ludzkie serca.
Zawsze kiedy byłem smutny, przygnębiony muzyka mi pomagała.
Chciałbym stworzyć muzykę, która pomagałaby ludziom."
Yoshiki Hayashi

[img401.imageshack.us/img401/7939/ban1b.jpg]

Książkę zakupiłam sobie jakiś czas temu. Zdaje się, jakoś koło 10 września. Wczoraj skończyłam czytać.

No cóż. Dobre słowo to: wstrząsająca i zaskakująca. Szok brał w wielu przypadkach. Motyw z Kiku, bezdomnym w kiblu i cegłą chyba najbardziej mnie rozwalił.

Straszne, co człowiek może zrobić ze swoim życiem. Pokazuje też m.in. jakimi zasadami kieruje się show-biznes. Najbardziej dotknęło mnie załamanie Hashiego. Zdążyłam go polubić. Kiku jakoś od początku wydawał mi się nawiedzony.

A tą daturą faktycznie łatwo poszło.

Zakończenie faktycznie sprawia niedosyt. ale chyba Japończycy lubią niedokończone opowieści, bo z doświadczenia wiem, że wiele dzieł i literackich i filmowych w Kraju Kwitnącej Wiśni tak się właśnie kończy. Lekkim niedomówieniem.

---

Denerwować się, to mścić się na swoim organizmie za głupotę innych.

Laru napisał(a):

Straszne, co człowiek może zrobić ze swoim życiem. Pokazuje też m.in. jakimi zasadami kieruje się show-biznes. Najbardziej dotknęło mnie załamanie Hashiego. Zdążyłam go polubić. Kiku jakoś od początku wydawał mi się nawiedzony.

Ja w trakcie czytania miałam zgoła odmienne odczucia, bo przez te wszystkie eksperymenty, Hashi wyrósł w moich oczach na prawdziwego psychola. Kiki zawsze był porywczy i tak mu zostało, nic dziwnego.

Wracając do meritum, ogólnie podobałam mi się ta książka, choć pod koniec zaczęłam się niestety nudzić. Nie powiedziałbym też, że jest szokująca, choć...wróć, parka Anemona i krokodyl była co najmniej dziwaczna.
Powieść ma strasznie nierówne tempo, póki bohaterzy byli mali, wszystko pięknie i szybko się czyta, potem idzie jak po grudzie.