RMX777 napisał(a):
Sprawdziłem kilka randomowych odcinków: pasmo akustyczne sięga 14kHz*, czyli źródłem jest na 100% Fuji TV.
myślicie że to najlepsza wersja ? https://nyaa.si/view/1229748
(*inne stacje używały filtrów dolnoprzepustowych, ustawionych na 11-12kHz)
Nie mam do czego porównać dynamiki, ale wcześniej wypatrzyłem, że nagrania z Ishikawy miały większą niż te z Tokai, co znaczy, że główna transmisja charakteryzowała się co najmniej taką, jak na Ishikawa TV. To kolejna potencjalna przewaga Fuji nad Tokai.
vegeta391 napisał(a):
Głównym powodem naszego zapotrzebowania na dyski jest decyzja „cyfryzatora” o użyciu formatu stereo 96/24 jako finalnego, który jest w tym przypadku całkowicie zbędny:
Proszę, proszę. ZasysamPowód, by przysposobić jaki nowy dysk.
1. Sygnał źródłowy jest monofoniczny, więc jego rejestracja w formacie stereo** owocuje zapisem dual mono. Analogowe źródło dual mono (tu: Betamax lub VHS Hi Fi), cechuje się nieistotnymi, ale występującymi różnicami międzykanałowymi, które, w praktycznym przełożeniu na świat cyfrowy, wymagają +- podwojenia bitratu, czyli +- podwojenia rozmiaru pliku.
(** aczkolwiek może wystąpić sytuacja, kiedy w jednym z kanałów pojawiają się jakieś zniekształcenia, których nie ma w drugim kanale, dlatego samo cyfryzowanie taśm analogowych w formacie dual mono może mieć sens, choćby na potrzeby późniejszego ustalenia, który kanał jest „ładniejszy”, w celu jego wyboru do finalnego zastosowania)
2. Nagrania Fuji TV mieszczą się w paśmie 20Hz–14kHz, a jedyną zaletą próbkowania 96kHz (praktyczną, z subiektywną definicją tego terminu), względem próbkowania 48kHz, jest możliwość zapisu pasma 24kHz–48kHz, w którym nasze źródło nie przenosi żadnej informacji oprócz szumów, przydźwięków, zakłóceń i harmonicznych, ponieważ wszystkie istotne informacje znajdujące się ponad częstotliwością 14kHz zostały wycięte filtrem dolnoprzepustowym podczas obróbki sygnału na potrzeby transmisji telewizyjnej. Odcinki z Big Boxa dowodzą, że nawet sam materiał źródłowy nie wykraczał poza ~20kHz, a nawet gdyby wykraczał, to jest to pasmo ponadakustyczne (ultradźwięki), więc użytek z takiego sygnału miałyby jedynie nietoperze z Wuhan
3. W przypadku 24 bitów, można się dopatrzeć większej wierności w odwzorowywaniu głośności różnych dźwięków z analogowego źródła, ale to też nie są poziomy, które nasza percepcja jest w stanie wyłapać, zwłaszcza w przypadku takiego źródła (analogowa transmisja telewizyjna).
4. Chyba że mówimy o cyfryzacji na potrzeby późniejszej obróbki (regulacja głośności, korekcja charakterystyki, redukcja szumu etc.), edycji i montażu - wtedy praca z formatem 96/24 ma sens, ponieważ wielokrotny zapis różnego rodzaju zmian w strumieniu audio nie powoduje takich strat, jak w przypadku formatu 48/16, do tego wszelakie modyfikacje mogą być bardziej precyzyjne dzięki „gęstszej” rozdzielczości formatu, a tym samym, sam obaliłem swoje zarzuty w kierunku „cyfryzatora” i uploadera, bo właśnie taka obróbka będzie ten materiał czekała, zanim trafi on, odpowiednio zsynchronizowany i zmontowany, w odpowiednim formacie, do kontenera mkv, gdzie, obok ścieżki wideo, będzie dostarczał nam nigdy wcześniej niedoświadczanych wrażeń
Oryginał: FLAC Stereo 96/24 = ~2500 kb/s = ~400 MB
Spektrogram dla jednego kanału (poglądowo)↓
Po obróbce: FLAC Stereo 96/24 → FLAC Mono 96/24
- Usunięcie jednego kanału + cyfrowy filtr dolnoprzepustowy 14kHz↓
Po obróbce: FLAC Mono 96/24 → FLAC Mono 48/16 = ~310 kb/s = ~50 MB
(ewentualnie: FLAC Mono 48/24 = ~680 kb/s = ~114 MB, gwoli jakości, której i tak się nie spostrzeże)
- Zmiana próbkowania i głębi bitowej (lub bez ostatniego)↓
Ile przyjemniej by się patrzyło na „File size: 10 GiB” niż się patrzy na „File size: 71.2 GiB”
Taka zabawa ma sens nie tylko z powodu możliwości znacznego zmniejszenia rozmiaru całości materiału i poprawy jego jakości, ale też w przypadku tworzenia ścieżek dźwiękowych w formatach stratnych, na przykład do ripów Grupy Mirai <prowokuje>. Dzięki odfiltrowaniu fragmentu górnego pasma taki kodek stratny jak AAC, OGG, czy AC3, nie musi się mordować z zapisywaniem pasożytniczych sygnałów, mając do dyspozycji tak mały bitrate (np. 192 kb/s), tylko poświęca go w całości na to, co istotne. Kodeki stratne, przy małych przepływnościach, same z siebie usuwają górę pasma, ale zazwyczaj zaczynają od 16kHz (lub niżej, niejednostajnie i naprzemiennie usuwając wybrane fragmenty pasma), i często robią to selektywnie: w momentach, kiedy w sygnale dźwiękowym mamy dużo tonów wysokich w tym obrębie, jest ono chwilowo zapisywane, kosztem jakości reszty pasma. W tym przypadku filtrowanie manualne zaczynamy już od 14kHz, do tego jest ono całościowe, więc jeszcze bardziej ułatwiamy kodekowi robotę. Najlepszym dowodem na to jest fakt, że dość prosty kodek, jakim jest FLAC, potrzebuje tylko ~300 kb/s na bezstratny zapis tak przygotowanego materiału.
Plik monofoniczny, jednokanałowy, może powodować pewne problemy z kompatybilnością z różnorakimi odtwarzaczami. Problem ten można rozwiązać dublując kanały w formacie PCM (kontener wav) w celu stworzenia pliku stereofonicznego, a następnie kompresując materiał do wybranego formatu bezstratnego lub stratnego - kodek widzi, że obydwa kanały są identyczne, więc zapisuje je jednorazowo, przez co rozmiar pliku jest taki sam, jak wersji monofonicznej jednokanałowej.
vegeta391 napisał(a):
Generalnie rzecz ujmując, jest co świętować Indiger, jest bosko. Na pewno najlepsze audio do całej serii, jakie dotychczas udostępniono. Możliwe, że pojedyncze odcinki już wcześniej wypłynęły ze ździebko lepszym dźwiękiem, ale nigdy całość.
- Fireworks, Gandalf, fireworks...
23.03.2020, 18:35
Normalnie polski @pekindaq 
, ale...
Przykra sprawa.
