» [Problem] Skąd Radim wiedział, że Goku uderzył się w głowę?

Codziennie przyjeżdżał do niej Paweł z Izydorem i dziewczęta. Siadali przy jej łóżku i mówili do niej cały czas, choć nikt z nich nie był pewien, czy Misia rozumie. Zadawali pytania, a ona czasem kiwała głową na „tak” albo na „nie”. Jej twarz zapadła się, a wzrok uciekł do wewnątrz, zmatowiał. Wychodzili na korytarz i próbowali dowiedzieć się od lekarza, co z nią będzie, ale lekarz wyglądał na zaaferowanego czym innym. W każdym oknie szpitala wisiały biało-czerwone flagi, a personel nosił strajkowe przepaski. Stawali więc przy szpitalnym oknie i tłumaczyli sobie to nieszczęście. Może uderzyła się w głowę i uszkodziła te wszystkie ośrodki: mowy, radości życia, ciekawości życia, chęci do życia. Albo jeszcze inaczej: upadła i przeraziła się myśli, jak bardzo jest krucha, jakim cudem jest to, że się żyje, przeraziła się tego, że jest śmiertelna, i teraz, na ich oczach, umiera ze strachu przed śmiercią. Przynosili jej kompoty i zdobyte za ogromne pieniądze pomarańcze. Powoli

— Pan ma dziwne oczy — rzekł wreszcie.
— Czemu dziwne? Takie sobie… — zaśmiał się Adaś .
— Bo pan patrzył na ścianę, a pożar ujrzał pan przez okno z plecami. Dlatego powiedziałem, że pan ma dziwne oczy…
Mówił to powoli nie ukrywając złośliwości. Adaś poczerwieniał cokolwiek i rzekł:
— Zdawało mi się, że coś jaskrawego mignęło na szkle obrazu.. Niemądra halucynacja… Wszystko jedno zresztą, jak widziałem, całe szczęście, że naprawdę nie widziałem pożaru.
— Okłady na głowę, chłopcze, okłady na głowę! — zaśmiał się potężny matematyk. — Od tego czasu, kiedy ci rozbito łeb, miewasz widzenia.
— Pana uderzył ktoś w głowę? — zapytał malarz z dziwnym pośpiechem.
— Koń mnie uderzył — odparł Adaś równie szybko. — Nie bardzo mocno zresztą.

- Dzień dobry - odezwał się Stefan po angielsku.
- Dzięki Bogu, mówi pan po angielsku! - zawołał z ulgą Franz.
- Tak, gospodarze i ksiądz proboszcz poprosili mnie,
abym był tłumaczem. Kim pan jest i skąd się pan tu wziął?
- W tym właśnie rzecz, że nie wiem, usiłuję sobie przypomnieć, kim jestem i co tu robię, ale nic nie pamiętam. Kiedy ocknąłem się w tej izbie, zobaczyłem tych ludzi, którzy mnie pielęgnują. To wszystko. Straciłem pamięć.
Stefan przetłumaczył słowa cudzoziemca. Na twarzach obecnych w pokoju Piełów i księdza widać było bezbrzeżne zdumienie.
- Jak to nic nie pamięta? - nie mogła pojąć Jadwiga.
- Jest coś takiego jak utrata pamięci w wyniku choroby, uderzenia w głowę czy coś takiego powiedział wolno Korczyński.
Franz z napięciem wpatrywał się w twarze Polaków, jakby chciał odgadnąć, czy uwierzyli w jego amnezję. To jedyny pomysł, jaki przyszedł mu do głowy.