Edge skoncentrował potężny ładunek Ki w rękach, uniósł się w powietrze i przygotował do wystrzelenia energii w stronę planety.
– Byłeś żałosny!!! – krzyknął. – Nie dałeś rady obronić swej planety!! Pokonaliśmy cię!! – rzucił potężnym pociskiem w kierunku powierzchni Ziemi, planeta nie miała szans tego przetrwać – Słyszysz!? – krzyknął jeszcze do Saiyana. – Zawiodłeś, Vegetto!!!
– Vegetto!!!
– Vegetto, słyszysz mnie? – głos dochodził do będącego efektem fuzji Saiyana jakby z oddali. – Obudź się!
Vegetto otworzył oczy, nad sobą ujrzał twarz Kuririna.
– No! Nareszcie. – powiedział niski wojownik – Już myślałem, że się nie obudzisz.
– Co... Ziemia... gdzie... – Vegetto nie mógł zebrać myśli.
– Gratulacje! – powiedział Kuririn z radością. – Poradziłeś sobie!
– Słucham? – Saiyan jakby oprzytomniał.
– Wygrałeś!
– Wygrałem?
– No... Tak. Kiedy tylko przestały do nas dochodzić fale energii przylecieliśmy tutaj. Znaleźliśmy tylko ciebie nieprzytomnego. Nie ma nawet ciał twoich przeciwników!
Vegetto wstał powoli próbując sobie uświadomić sytuację.
– Coś nie tak? – zapytał Tenshinhan. – Nie wyglądasz najlepiej.
– Oczywiście, że nie wygląda najlepiej! – zaprotestował Yamcha. – Ostatecznie walczył z kimś, kogo potęga przerasta nasze wyobrażenie, nie!?
– Dobrze, dobrze – próbował uspokoić sytuację najsilniejszy człowiek świata.
– Bądźcie przez chwilę cicho! – powiedział Vegetto. – Próbuję się skoncentrować.
Saiyan skupił się na obecnych na planecie Ki, nie wyczuł ani energii Edge'a ani żadnej z bliźniaczek... dziwne.
– Hmm – powiedział. – Faktycznie, najwyraźniej opuścili planetę.
– Uciekli!? – krzyknął Kuririn. – A to tchórze!! No, ale nic dziwnego, w końcu mieli do czynienia z tobą.
Vegetto uśmiechnął się.
– He, he. Najpewniej masz rację. Uświadomili sobie swą nieuchronną porażkę i wycofali w porę.
– Pierwsi inteligentni – stwierdziła sucho #18.
– Wygląda na to, że kryzys mamy już za sobą – powiedział jej brat. – Świetnie, w takim razie ja się z wami pożegnam. – Wskazał kierunek przeciwny do miasta, w którym odbywał się Tenkaichi Budokai. – Tam gdzieś wasi przyjaciele walczyli z tym niebieskim olbrzymem.
– Jesteś pewien? – zapytał Vegetto. – Wyczułem tam tylko jedną słabą Ki.
– Nie powiedziałem, że dobrze im szło – wyjaśnił android.
– Co więc robimy? – zapytał Kuririn.
– Rozdzielmy się – zaproponował Vegetto. – Ja, Pan i wy dwaj, białowłosi... – zwrócił się do Cinna i Blanka. – Polecimy do Karina po trochę Senzu, król Vegeta zaczeka tutaj z Gohanem i Saladinem, a reszta poleci po Buu, żeby zlikwidować fuzję.
W tym momencie wszyscy usłyszeli znajomy głos, w stronę którego odwrócili się jednocześnie. Był to głos Cella.
– Możecie sobie darować tego różowego grubasa – powiedział mutant.
Minęła chwila zanim wszyscy (poza królem Vegetą, Cinna i Blankiem) uświadomili sobie z kim rozmawiają.
– Cell! – powiedział Vegetto. – Zapłacisz mi za śmierć Gohana!
– Nie rozśmieszaj mnie, Saiyanie. Jesteś zbyt wyczerpany.
Vegetto musiał przyznać mu rację. W tym momencie nie czuł się nawet na siłach przyjąć formy SSJ, od Cella zaś czuł niesamowitą Ki.
– Co mówiłeś o Buu? – zapytała Pan. – Ty... ty... zrobiłeś mu krzywdę!
– Można tak powiedzieć... – uśmiechnął się paskudnie Cell.
Pan wrzasnęła dziko rzucając się na mutanta. Młoda Saiyanka nadal była na pierwszym stopniu SSJ, jednak, co było dość oczywiste, nie miała najmniejszych szans z najdoskonalszym tworem Doktora Gero.
Cell zniknął z jej toru lotu pojawiając się chwilę potem z boku i jednym kopnięciem posyłając wnuczkę Goku na ziemię.
– Ty draniu! – krzyknął Vegetto, próbując przejść w formę Super-Saiyana. Bezskutecznie.
– Nie wysilaj się – powiedział Cell. – Powinieneś być zadowolony, że jej nie zabiłem.
– Czego chcesz!?
– Jak już mówiłem, wasz Buu nie istnieje. Wyeliminowałem go. Przybywam jednak w innej sprawie. – Nikt się nie odezwał, Cell mówił dalej. – Mam wiadomość od Babidiego i Doktora Gero.
– Wiadomość?
– Ściślej mówiąc: wyzwanie. Otóż ci dwaj dżentelmeni wyzywają waszą nędzną drużynę zwaną Z-Warriors na walkę.
– Mów dokładnie o co chodzi – powiedział Vegetto z zainteresowaniem w głosie.
– Warunki są następujące: my teraz nie zniszczymy waszej ukochanej Ziemi, a wy w zamian zgodzicie się przetestować najnowsze wspólne dzieło Gero i Babidiego.
– Zgoda – wypalił bez zastanowienia Vegetto.
– Doskonale – ucieszył się Cell. – Dzieło to nie jest jeszcze gotowe, ale to tym lepiej. Dajemy wam jeden rok czasu na przygotowania. Radzę solidnie wziąć się za trening, gdyż moc wojownika, o którym mówię nie będzie się mieściła w żadnych znanych wam normach.
Vegetto uśmiechnął się zawadiacko.
– Możesz liczyć, że nasza też nie.
– Zobaczymy – powiedział Cell, znikając.
Chwilę trwało zanim wszyscy przemyśleli sytuację i ktoś w końcu zdecydował się coś powiedzieć.
– Czy to na pewno najlepsze wyjście – zapytał Yamcha, myśląc. – "Jakaż inna mogła być decyzja kogoś, kto jest połączeniem Vegety i Goku?"
– Tak – odpowiedział Vegetto. – W tej chwili nikt z nas nie byłby w stanie stawić mu czoła. Musimy mieć czas na odpoczynek i regenerację sił.
– I na trening – dodał Tenshinhan.
– Właśnie. Poza tym dobrze byłoby powalczyć z kimś mocnym.
"Skąd wiedziałem, że to powie?" – pomyślał Kuririn.
– Hej, ktoś się zbliża – rzucił Cinna.
Faktycznie najwyraźniej ktoś leciał w ich kierunku. Co ciekawe, nie o własnych siłach, ale w samolocie. Kiedy pojazd zbliżył się na wystarczającą odległość okazało się, że pilotuje go Yajirobee. Samolot zatrzymał się.
– Hejka! – grubas wyskoczył z pojazdu. – Pomyślałem, że przyda wam się trochę Senzu.
Wszystkim od razu poprawiły się humory.
– Jesteś pewien, że to ty o tym pomyślałeś? – zapytał złośliwie Kuririn.
– Nooo... to Dende wypatrzył was z wieży, a Karin zaproponował przywiezienie Senzu, ale to ja je dostarczyłem, nie?
– Dobra, dobra.
– Gdybyś przybył kilka minut wcześniej, mógłbyś zmienić całą sytuację – zauważył Tenshinhan.
– Przybyłem tak szybko, jak mogłem – obruszył się Yaji.
Vegetto, Gohan, Pan i Saladin dostali po jednej fasolce, co błyskawicznie postawiło ich na nogi. Nie zmieniało to faktu, że Gohan był martwy i paradował z aureolką nad głową.
– Tato! – Pan rzuciła się ojcu w objęcia.
– Pan! Nic ci nie jest! – Gohan powstrzymał łzy, które napłynęły mu do oczu. – Opowiadajcie co się stało.
Kuririn i Yamcha podzielili się ze wszystkimi opowieścią o tym jak Vegetto bohatersko pokonał Edge'a i bliźniaczki.
– Szkoda, że tego nie widziałem – żałował Saladin. – To musiało być coś.
– W sumie to nikt z nas tego nie widział – powiedział Kuririn. – Byliśmy znacznie dalej.
– Aha – w oczach Saladina pojawił się dziwny błysk.
– A, właśnie – rzucił Yaji splatając palce w zakłopotaniu. – Kazali mi przekazać... musicie wiedzieć, że... no...
– No wykrztuś to z siebie! – warknęła #18.
– Więc, tego... Buu i Trunks nie żyją... – Yaji spuścił głowę.
Ta wiadomość uderzyła wszystkich, poza Gohanem, który wiedział już o śmierci Trunksa, jak grom z jasnego nieba.
– A więc Cell – zaczął Shinhan – mówił prawdę. Zabił Buu.
– Cell? – zapytał nieco nieprzytomnie Gohan, którego dotknęła wieść o śmierci Trunksa, ostatecznie znał go od niemowlęcia.
Vegetto usiadł z wrażenia. Część jego jaźni, ta należąca do Vegety, próbowała sobie poradzić ze świadomością, że jego syn nie żyje.
– Co z Gotenem? – zapytał w końcu.
– Aaa... żyje, ale jest ciężko ranny.
– Musimy do niego lecieć – powiedział Vegetto bezbarwnie.
– Tak – potwierdził król Vegeta. – Ale najpierw musimy o czymś zdecydować.
– O czym?
– O tym, co zrobimy z nim – król wskazał jeszcze jednego nieprzytomnego.
Tuż obok grupy Z-Warriors najzwyczajniej w świecie leżał sobie Brolly.
– Hmm. Skąd on się tu właściwie wziął?
– Ja go sprowadziłem z piekła – powiedział zakłopotany Gohan. – Pomógł mi w walce. Bez niego nie zatrzymałbym Edge'a do waszego przybycia.
– Aha. W takim razie mamy tylko jedno wyjście. Yaji, daj mi Senzu.
– CO!? – powiedzieli chórkiem #17, #18, Kuririn, Yamcha, Tenshinhan i król Vegeta.
– Jakie mamy inne wyjście? Chcecie go zabić, kiedy tak tu leży?
Na to nikt nie miał odpowiedzi, no prawie nikt:
– To byłoby najrozsądniejsze – powiedziała #18.
– Ale nie w naszym stylu – przypomniał Kuririn.
Znowu przez chwilę wszyscy milczeli, w końcu odezwał się Gohan:
– Pan, co ty o tym sądzisz?
– Ja? – zdziwiła się Saiyanka, nadal w formie SSJ.
– Tak, powiedz co myślisz, mamy go wyleczyć czy zabić?
– Skoro ci pomógł, to musimy go wyleczyć – odpowiedziała Pan poważnie.
Była to bardzo prosta odpowiedź na nie tak proste pytanie.
– Jakim cudem on w ogóle żyje?
– To ja go przywróciłem do życia – powiedział bez ogródek Saladin.
– Co? Jak? – zapytał Kuririn. – Kim ty właściwie jesteś?
– Trochę szacunku proszę – zmarszczył brwi książę. – Jestem drugim synem króla Vegety.
Po raz kolejny zgromadzeni dali wyraz swemu zdziwieniu.
– W... właśnie – wyjąkał Yamcha. – Król Vegeta także żyje!
– Także ja go wskrzesiłem. Opowiem wam to dokładniej później. Co robimy z Brollym?
– Leczymy! – podjął decyzję Vegetto. – W razie czego poradzę sobie z nim. Mimo wszystko jestem trochę silniejszy.
"Oby to wystarczyło" – pomyślał Gohan. – "To chyba nie jest dobry moment aby wszystkim mówić, że Brolly na moment osiągnął SSJ3..."
Vegetto wziął od Yajirobee jedną magiczną fasolkę i zmusił nieprzytomnego Brolly'ego do połknięcia jej.
Legendarny Super-Saiyan otworzył oczy.
Brolly powrócił.
Czy planeta przetrwa drugą wizytę syna Paragasa? |
