Planeta Vegeta. Zamek.
Książę ma zajęcie ze starym mentorem, Saiyańskim mędrcem, który jest w pewnym sensie opiekunem następcy tronu. Książę często zadaje pytania właśnie swojemu "opiekunowi", jak czegoś nie rozumie. Mentor dobrze rozpoznaje kiedy malca coś "niepokoi", tak było i teraz.
– Książę, wyglądasz na przejętego czymś! Możesz powiedzieć mi o co chodzi? – powiedział mentor.
– Chodzi o to dziwne "znamię", które mam na prawym ramieniu. Ono chyba nie jest czymś normalnym, gdyż... – powiedział chłopiec, ale mentor mu przerwał kładąc dłoń na jego ramieniu. Znamię księcia to był wyraźny i oddany ze wszystkimi szczegółami złoto-srebrny smok, w dodatku ział ogniem z paszczy.
– Książę, czasami rodzą się bardzo wyjątkowe osobniki, które zwane są Cerinat, znakiem rozpoznawczym tych osobników jest wyraźne znamię na prawym ramieniu, które Cerinat mają już od narodzenia! – powiedział mentor do księcia. "Cerinat" znaczy po Saiyańsku "Wybraniec".
– I ja jestem jednym z nich? – spytał malutki książę.
– Tak, książę! – powiedział mentor uśmiechając się do maluszka.
Mentor prowadzi zajęcia w sposób nietradycyjny, to znaczy nie ma konkretnego planu i jest zawsze otwarty na pytania małego następcy tronu.
– Co dzisiaj będziemy robić? – spytał książę Vegeta.
– Myślę, że dzisiaj zajmiemy się Cerinat. – powiedział mentor.
– Czy to dlatego, że zacząłem mówić o moim znamieniu? – spytał książę.
– Tak, książę. Zajmiemy się tym tematem wcześniej niż przypuszczałem, choć nie dziwi mnie to, że zainteresowałeś się swoim znamieniem! Książę, Cerinat rodzą się bardzo rzadko i nigdy nie wiadomo, w jakiej rodzinie się pojawi kolejny. Nie ma bowiem znaczenia czy Cerinat ma w najbliższej rodzinie innego Cerinata czy nie. Książę, nie sposób nawet przewidzieć kiedy może pojawić się ten Cerinat, gdyż przed twoimi narodzinami, poprzedni Cerinat urodził się przed kilkoma tysiącami lat, a wcześniej zdarzały się lata, gdy rodziło się ich po kilka w miesiącu. Jak widzisz, książę, nie ma w tym żadnej reguły! – powiedział mentor do chłopaka.
– A po moich narodzinach? – spytał malec.
– Jeszcze nie odnotowano kolejnego, ale nawet jakby, to i tak jesteś wyjątkowy nawet wśród wybrańców, ponieważ dotąd nie było wybrańców królewskiej krwi, książę! – powiedział mentor do księcia.
– A co znaczy ta królewska krew? – powiedział książę.
– Tak określa się Saiyan z twojego rodu, książę. – odpowiedział mentor na pytanie małego księcia.
Jednak i nauczyciela księcia, ta wymiana zdań olśniła. Zrozumiał, że słowa starej przepowiedni odczytywane dotąd w jeden sposób, mogą mieć zupełnie inne znaczenie.
Ta przepowiednia brzmi tak:
"Gdy nadejdzie czas, przez mrok i ból przejdzie Wybraniec, którego przeznaczeniem, będzie wskazać nową drogę. Nie należy zapominać o królewskiej krwi, która wskaże prawdę zapomnianą i ci, którzy są w stanie dojrzą ją całą, a nie dadzą się omamić cieniem prawdy. Jednak cień ten kryje prawdę, która jest pełnią!"
Dotąd wszyscy myśleli, że Wybraniec i "królewska krew" to dwie różne osoby, ale teraz mentor pomyślał, że może chodzić o jedną i tą samą, nie powiedział jednak o tym nikomu, a szczególnie młodemu księciu, gdyż nie miał pewności, a poza tym czuł, że jeśli to prawda, że książę jest tym Wybrańcem, o którym mówi przepowiednia, to czeka go coś "niedobrego" i nie chciał, żeby dowiedzieli się o tym inni, którzy mogliby "zlikwidować" księcia zanim byłby gotowy do wypełnienia przeznaczenia, a to by była nie do powetowania strata dla wszystkich Saiyan.
– Czym oprócz znamienia wyróżniają się ci wybrańcy? – spytał książę.
– Pewne "umiejętności – techniki" niedostępne dla innych Saiyan, zaczynają sami stosować bez ich nauki! Odkrywają te umiejętności z czasem, gdy "rozwijają się", niektórzy "szybciej", a niektórzy "wolniej"! – powiedział mentor.
– Czy te "umiejętności" są przydatne w walce? – powiedział książę.
– Tak, książę! – powiedział mentor.
– Czy wszyscy wybrańcy dysponują identycznymi specjalnymi umiejętnościami? – powiedział książę.
– Nie, książę. Byli wybrańcy mniej i bardziej utalentowani. – powiedział mentor poważnym tonem.
Nagle drzwi komnaty, w której odbywała się lekcja, odtworzyły się i wszedł jeden z Saiyan z Gwardii Przybocznej (najlepsi z Saiyan, Elita z Gwardii Królewskiej).
– Książę, król wzywa cię niezwłocznie do swojego gabinetu! – powiedział żołnierz i wyszedł.
Książę wstał z krzesła, na którym siedział i udał się do gabinetu swojego ojca.
Kilka minut później doszedł tam. Wszedł do środka, gdzie czekał już na niego król. Władca wskazał chłopcu krzesło, aby ten usiadł.
– Ojcze... – zaczął mówić malec, ale król uciszył go gestem.
– Mój synu, w kilka ostatnich dni zrobiłeś spore postępy, jak słyszałem, przewyższasz już umiejętnościami niejednego wojownika z kilku letnim treningiem! To dowodzi, że masz ogromny talent, ale talent to nie wszystko! Mój synu, mam nadzieję, że nie zmarnujesz swojego wyjątkowego talentu! Jesteś przyszłością Saiyan! W przyszłości zajmiesz moje miejsce! – powiedział król.
– Ojcze, co masz na myśli? – powiedział lekko skołowany słowami ojca książę.
– To, że jesteś moją największą dumą, mój synu! – powiedział król.
– Ojcze, dlaczego mi to mówisz? – powiedział książę.
– Ponieważ chcę abyś wiedział, że jestem z ciebie dumny, mój synu! – powiedział król.
– Ojcze... – zaczął mówić chłopak.
– Mój synu, nie wiem co się wydarzy w przyszłości, ale chcę żebyś wiedział, że nieważne co się wydarzy, będę z ciebie dumny! – tymi słowami król przerwał wypowiedź księcia.
– Ojcze, coś się stało? – powiedział chłopiec.
– Nie, synu, nic się nie stało! Przez wiele lat pragnąłem mieć następcę, ale nie pojawiał się, dopiero twoje narodziny dały mi go, ty nim jesteś! Powiem więcej moc i zdolności jakie ty posiadasz, są dużo większe niż kiedykolwiek mogłem marzyć! – powiedział król. | 
